Анатолій Балуценка
4801 СВАЯ
ФIЛАСОФIЯ
Не любы мне любыя ланцугi,
Нi ў чым я не хацеў iх мець нiколi,
Мне да спадобы стыль зусiм другi:
Абсягу цераз край i ўдосталь волi.
Я маю фiласофiю сваю,
Адцяць заўсёды крылы здатна норма,
Увагу ў вершах зместу аддаю,
Ўсё роўна мне, якая будзе форма.
24.12.2000
4802 ДАЛЁКИЕ
МГНОВЕНЬЯ
Несётся мой кораблик над волной,
Есть у меня приятное соседство:
Не море – во дворе ручей весной
Меня уносит в розовое детство.
Весну я, словно женщину, люблю,
Она всегда чудесна, без сомненья,
Волшебные мгновения ловлю,
Моей весны далёкие мгновенья.
24.12.2000
4803 САПРАЎДНАЕ ДЗIВА
Ён падобны сапраўднаму дзiву,
У паэзii лёгкi мой крок,
I таму я кладу не праз сiлу
Падагнаныя словы ў радок.
Мне не цяжка пiсаць, а цiкава,
Я упэўненым крокам iду,
Бо паэзiя – любая справа,
Радасць п'ю, як з крынiчкi ваду.
24.12.2000
4804
СЦЯЖЫНКI
Лёс складаўся без замiнкi,
Ўсё канчаецца ў жыццi,
Снегам замяло сцяжынкi,
Не праехаць, не прайсцi.
Шчасце – нiбы павуцiнкi,
А няшчасце – як канат,
Ляцяць буйныя сняжынкi.
Мо лепш рухацца назад?
25.12.2000
4805 СТАНЦЫЯ
Я на жыццёвай станцыi чакаю,
Трымаю рэчы, аж балiць рука,
Збалелаю душою адчуваю:
Не будзе па раскладу цягнiка.
А больш няма са станцыi дарогi,
Не удаецца выбрацца нiяк,
Але трываць не маю болей змогi,
Напэўна, папрашусь на таварняк.
25.12.2000
4806
ТРЫВОЖНАЕ ШЧАСЦЕ
Сэрца, нiбы адкрытая рана, балiць,
Абпякае, як полымем, горам,
Без адказу трывала пяшчотна любiць,
Як змагацца у непагадзь з морам.
Душа стогне ў пакутах ад горкiх трывог,
Не спяшайся адказ зрабiць скорым,
Я ад шчасця трывожнага цалкам знямог.
Мо яшчэ пра любоў пагаворым?
25.12.2000
4807 ЗАЛАТЫ
МАЛЮНАК
Прыемна, як iдзеш куды жадаў,
Бо рухацца цудоўна i прывабна,
Нiколi не зрабiць сур'ёзных спраў,
Як адпраўляе лёс у шлях нахабна.
Бясконца будзе роспач на шляху,
Бо мроiцца зусiм другi кiрунак,
Рэальнасць здатна выклiкаць тугу,
А летуценне – залаты малюнак.
25.12.2000
4808 БЫЦЦАМ
НЕ ХАДЗIЛI
Бяжыць дарога ў нiкуды,
Не вабiць у жыццi нiчога,
Ды лiчыць хуткiя гады
Мая жыццёвая дарога.
Iду дарогаю дзядоў,
Праўнукi прадзедаў забылi,
Не будзе i маiх слядоў,
Час знiшчыць – быццам не хадзiлi.
25.12.2000
4809 ЗОЛОТЫЕ
ГОЛОВКИ
Прекрасные майские розы,
Душа от красы в облаках,
Но катятся горькие слёзы,
Когда я держу их в руках.
Ведь розы прекрасны живые,
У них тоже плачет душа,
Головки свои золотые
Сложили пред силой ножа.
25.12.2000
4810 ВЛЕЧЁТ
СВОБОДА
Безразличие – признак покоя,
А волненье – движение вдаль,
И молчанье всегда золотое,
От правдивых слов только печаль.
Усечённой не надо мне нормы,
Меня только свобода влечёт,
Пусть ревут бесконечные штормы,
Пускай ветер мне песни поёт.
26.12.2000
4811
ДЗЕСЯТКI
Спрактыкаваны i выдатны,
Як сталь, трывалая рука,
Стрэл толькi ў яблычак дакладны,
Як не – блiжэй да малака.
У вершах рыфмы, як дзесяткi,
Вялiкi цi малы калiбр,
Калi няма аб рыфме згадкi,
То нараджаецца верлiбр.
26.12.2000
4812 НЯГОЖЫЯ
СЛОВЫ
Без цяжкасцей магчыма з добрай рэчы
Адзiным рухам кепскую зрабiць,
Цяжар вялiкi звалiцца на плечы,
Каб першаснасць дакладна аднавiць.
У зносiнах мець трэба шанаванне,
Бяздумна не кiдаць нягожых слоў,
Бо можна страцiць палкае каханне
I дарагiх знаёмых i сяброў.
26.12.2000
4813
ХВАЛЯВАННЕ
Хай б'юцца магутныя хвалi,
Не трэба iм цяжкiх акоў,
Хачу, каб мяне хвалявалi
Яшчэ прыгажосць i любоў.
Наперадзе ёсць досыць часу
Ляжаць ў абсалютнай цiшы,
Адвечную побач украсу
Складаць будуць толькi крыжы.
26.12.2000
4814
ВЯСНОВАЯ МРОЯ
Дагэтуль вясновую мрою
У стомленым сэрцы нашу,
Студзёнай зiмовай парою
Яна сагравае душу.
Вясновыя бачу карцiнкi,
Квiтнеючы радасны май,
Час кiнуў на скронi сняжынкi,
Ды мроя не кажа: «Бывай!»
26.12.2000
4815 ПIСАГI
НА СЭРЦЫ
Ад землятрусу не знайсцi ратунку,
Квiтучыя знiшчае гарады,
Ў якiм ён распаўсюдзiцца кiрунку,
Застануцца жахлiвыя сляды.
Здараецца каханне, як навала,
Ад роспачы, абразы i тугi,
Як гора доўгi час душу знiшчала,
Застануцца на сэрцы пiсагi.
26.12.2000
4816 ЦЯЖКI
СУМ
Гучыць ў душы кахання голас звонкi,
Здаецца, ён нiколi не мiне,
Пацвердзяць толькi белыя рамонкi,
Кахае ён пяшчотна або не.
Пялёсткi з часам звянуць у рамонка,
I белы не спатрэбiцца вэлюм,
Са шчасцем не адкрылася скарбонка,
Застаўся толькi горкi цяжкi сум.
26.12.2000
4817 АСЕННI
ПЛАЧ
Восень горка плакала дажджом,
Хутка згасла летняя уцеха,
Прыгажосць яе здавалась сном,
Нават не гучала болей рэха.
Сонечны праменьчык не кране,
Толькi варта жалю спадзяванне,
Плач ў душы асеннi, бо ў мяне
Разбурылась добрае каханне.
27.12.2000
4818
НАЙЛЕПШАЕ БАГАЦЦЕ
Вятры схiляюць хай мяне да долу,
Хаця зусім схiляцца не
люблю,
Я зрэдку, але чую сваю мову,
Гляджу заўжды на родную зямлю.
Свая зямля – выток майго натхнення,
Не трэба мне чужы заморскi рай,
Прыемна тут ад кожнага iмгнення,
Найлепшае багацце – родны край.
27.12.2000
4819 МIЛЫ
ЎСПАМIН
Ў жыццi учынак робiм не адзiн
Заўжды сваiмi ўласнымi рукамi,
I добры, i нядобры успамiн
Заўсёды застаецца разам з намi.
Ад добрага хвалюецца душа,
Як у анёла, вырастсюць крылы.
А як забыць пакуты спарыша,
Каб успамiн застаўся толькi мiлы?
27.12.2000
4820 ПУСТАЯ
ДУША
Не мяняю на грошы сумленне,
Нават хай мяне б'юць перуны,
Грошы можна патрацiць ў iмгненне,
А сумленне не мае цаны.
Дасягнуць каб вялiкай раскошы,
Упусцiць трэба ў грудзi вужа,
Прадаецца сумленне за грошы,
Застаецца пустою душа.
27.12.2000
4821 МАТАДОР
Лучше уж не разъярять быков,
Чтоб потом не начинать корриду,
Я хочу простить своих врагов,
У друзей не вызывать обиду.
Бросить я могу в лицо укор,
Чтобы справедливость не страдала,
Ведь пока ещё я матадор,
Поднимаю красное забрало.
28.12.2000
4822 ЖОРСТКI
ВЫНIК
Сум на душы расплыўся, як туман,
I сонца шчасця затулiлi хмары,
Бо драмаю закончыўся раман,
I агалiлi сутнасць сваю мары.
Няма больш нi пяшчоты,
нi цяпла,
Вясна ў садах абсыпала пялёсткi,
I восень з сумам да мяне прыйшла,
Ад летуцення вынiк вельмi жорсткi.
28.12.2000
4823
КРУЖЭННЕ Ў ГАЛАВЕ
Змятыя i кветкi, i трава,
I бушуе радасць, нiбы мора,
Круцiцца ад шчасця галава,
Але ўзнёслы стан праходзiць скора.
Шчасце вельмi доўга не жыве,
Моцна дзьмуць сапраўднасцi вiхоры,
Зноў iдзе кружэнне ў галаве,
Толькi ўжо не ў радасцi, а ў горы.
28.12.2000
4824 ХIТРЫ КОТ
Пытаў не раз сабака у ката:
«Чаму маё жыллё – малая будка?
I холадна зiмой, i цесната,
Выносяць ежу мне не вельмi хутка».
I адказаў сабаку хiтры кот:
«Навошта шчэрыць зубы, гнеўна рыкаць?
Каб мець ад гаспадынi больш пяшчот,
Не гаўкаць лепей трэба, а мурлыкаць».
28.12.2000
4825 СПАКУСА
ПАПЛАКАЦЬ
Як з дрэва упадзе адзiн лiсток,
Душа ад спачування зарыдае,
Ды не шкада, калi ў адзiны крок
Скiдае лiсце восень залатая.
Калi адзiн загiне – вельмi жаль,
Паплакаць цяжка утрымаць спакусу,
Зусiм нiчога не шкада амаль,
Як тысячы ахвяр ад землятрусу.
28.12.2000
4826 ПУТЬ
ЛЮБВИ
Всегда за счастье нелегко бороться,
Полны страданий души и сердца,
Путь у любви – канат канатоходца,
Пройти его непросто до конца.
Начало очень много обещает,
Уверенность и силы множит страсть,
Но коль она, как лёд весною, тает,
Канат заставит с высоты упасть.
29.12.2000
4827 ДАЛЁКI
БЕРАГ
Як цёпла, пераходзяць рэчку ўброд,
Прыемна лашчыць тулава
вадзiца,
Але узiмку, калi тонкi лёд,
Ў палонку ёсць магчымасць правалiцца.
Калi душа смуткуе ад нягод,
То не хапае часу для чакання,
Далёкi бераг вабiць, нiбы мёд.
Iдуць. Няма ратунку ад кахання.
29.12.2000
4828 СТРУНА
ВЯСНЫ
Развезла прадвясеннія шляхi,
Яшчэ не паднялася зелянiна,
Але зiмовай больш няма тугi,
I музыка ў душы гучыць няспынна.
Бо з выраю ужо ляцiць вясна,
Бо скочылась зiмовае чаканне,
Гучыць ў маёй душы вясны струна,
Яна пяе нястомна пра каханне.
30.12.2000
4829 ЖАНОЧЫЯ
ШЛЯХI
Як выбраць шлях i вызначыць напрамак,
Каб стрэлась магiстральная шаша?
Прынамсi, каб ён быў хаця б без ямак,
Пакуты каб не зведала душа.
Ды компаса няма з магнiтнай стрэлкай,
Тужлiвыя жаночыя шляхi,
Здавалась, рэчка гора будзе мелкай,
Яна ж бяжыць паўнюткая тугi.
30.12.2000
4830
ЛЯКАРСТВА АД ПАКУТЫ
Зiмовы лес у белых шапках снегу,
Ад роспачы былой слядоў няма,
Бо прыгажосць дае душы уцеху,
Калi у ёй суровая зiма.
Бо прыгажосць – лякарства ад пакуты,
Хоць снег ахутаў коўдраю зямлю,
Зiмовы лес з душы здымае путы,
Я сосны ў шапках снегавых люблю.
30.12.2000
4831 СПЁКА I СЦЮЖА
Як сонца ярка ззяе цэлы час,
На небе падымаецца высока,
Ўсё роўна пакутуюць ад абраз,
Бо дакучае жудасная спёка.
Але, як свецiць месяц уначы,
Бо кепска ацанiлi ззянне мужа,
Не цела, а душу пачне пячы,
На гэты раз пранiзлiвая сцюжа.
30.12.2000
4832 СКАЧОК
БЕЗ ПАРАШУТА
Чаму драбкамi дорыць шчасце лёс?
Яго дарункi – гора i пакута,
I шчокi часам мокрыя ад слёз,
Замужжа – як скачок без парашута.
Хоць нехта пападзе дакладна ў стог,
I болю не прычынiць зусiм сена,
Не кожная уцэлiць нават ў лог,
На скалы хоча кiнуць лёс нязменна.
30.12.2000
4833 ВЫТОКI
Паэту нельга адрывацца
Ад бацькаўскай зямлi анi,
Калi вытокаў не кранацца,
То хутка ссохнуць каранi.
Паэт ўсё ведае выдатна,
Хоць дасканалая рука,
Ды напiсаць нiяк не здатна
Душа нiводнага радка.
30.12.2000
4834 СНЕГ
ТУГI
Выглядаюць сумна ўзiмку гонi,
На лугах схавалася трава,
Нечакана снег упаў на скронi,
I сiвою стала галава.
Зноў увесну рунь зазелянее,
Расквiтнеюць кветкамi лугi,
Маладосць вярнуцца не умее,
Снег на скронях – снег маёй тугi.
30.12.2000
4835 БУРА
Ад буры стогнуць сосны i дубы,
Ды настае трывожнае iмгненне,
Што не хапае сiл для барацьбы,
Калi занадта кволае карэнне.
Сабе зацiшку лепш заўжды шукаць,
Калi нясуцца грозныя вiхуры,
Душу каб ад пакуты ўратаваць,
Лепш пазбягаць раз'юшанасцi буры.
30.12.2000
4836 ТУМАН
ШЧАСЦЯ
Для каго мне сябе зберагаць?
Шмат гадоў я была недатыкай,
Ды не бачу, каго пакахаць.
Якi толк ад ахвяры вялiкай?
Мараль часам – ганебны падман,
Недаступнаю была пяшчота,
Расплываецца шчасця туман,
Але ёсць непатрэбная цнота.
31.12.2000
4837 ТРЫ
СЛОВЫ
Я песнi аб шчасцi спяваю
I ветрыка ноткi лаўлю,
Тры словы ўсяго паўтараю,
Люблю цябе, вельмi люблю.
Мець хочацца шчасце бясконца,
Спагадлiвым быў каб мой лёс,
Хачу каб ў душы ззяла сонца,
I ветрык каб хмар не прынёс.
31.12.2000
4838 КРЫНIЦА
ШЧАСЦЯ
Сустрэлася шчасця крынiца,
Я прагу сваю спаталю,
Вада, нiбы срэбра, iскрыцца,
Таму пiць хачу i люблю.
Яна для мяне, як цуд мага,
Бо хочацца пiць зноў i зноў,
Хачу каб не скончылась прага,
Была каб адвечнай любоў.
31.12.2000
4839
ЗМАГАННЕ ЗА ШЧАСЦЕ
Я шчасце здабываю ў барацьбе,
Каб не рабiць спазнелыя дакоры,
Знаходжу добры човен для сябе,
Каб мець бяспеку у жыццёвым моры.
Бязглузда толькi марыць i чакаць,
Пакорлiва прад доляю схiляцца,
Каб хораша смяяцца i кахаць,
Раней за шчасце трэба пазмагацца.
31.12.2000
4840 ДОЖДЖ
КАХАННЯ
Схiлiла кветка галаву да долу,
Бо надышоў спякотны цяжкi час,
Пра шчасце, нават, не вядзе размову,
I настрой, як прамень за хмарай, згас.
Каб горда галаву падняць да неба,
I радаснай усмешкай расцвiтаць,
Дажджу кахання пралiўнога трэба,
Бо кветкi нарадзiлiсь, каб кахаць.
31.12.2000
4841 ТРЕТЬЯ
ТЫСЯЧА
Прошли тысячелетье до конца,
Незримая черта осталась сзади,
Уж больше не волнуются сердца,
Привыкли очень быстро к новой дате.
Мгновенно время движется вперёд,
Земля свой эллипс вокруг солнца крутит,
Теперь уж третья тысяча грядёт,
Вторую человечество забудет.
31.12.2000
4842 ХОРАША!
Як хораша спаткаць прыгожы ранак!
Цудоўна, калi ёсць каго кахаць,
Iначай сэрца б'ецца, як падранак,
I цяжкi боль прыходзiцца трываць.
Не хораша, як вечар на парозе,
I ад кахання страцiлiсь сляды,
Сустрэцца можа смутак на дарозе,
I толькi горыч ў сэрцы ад бяды.
1.01.2001
4843 ЖАНОЧАЕ
ШЧАСЦЕ
Шукаю спякотныя губы,
Цалую пакуль дзе-нiдзе,
Вядзе мяне шчасце да згубы,
Хай гонар мой ў бруд упадзе.
Няхай амаральны кiрунак,
Хай кажуць, а я памаўчу,
Жаданы хачу пацалунак,
Жаночага шчасця хачу.
1.01.2001
4844 НОВЫ
ГОД
Белы новы год плыве, як лебедзь,
Снег вакол раскiнула зiма,
Можа рыска ёсць якая-небудзь,
Ды яе ў сапраўднасцi няма.
Праз жыццё iх колькi праляцела,
Ды не ў вырай, а у небыццё,
Новы год зiмой прыходзiць белай,
Абяцае лепшае жыццё.
1.01.2001
4845 ШЛЯХ
ЛЮБВI
Я даўно прыйшла на раздарожжа,
Шмат з яго выходзiць пуцявiн.
Хто мне у каханнi дапаможа?
Не кахае нешта не адзiн.
Ёсць шляхi з каханнем толькi ў пекла
Або сцiплы шлях ў цудоўны рай,
Замець доўгi час зiмою секла,
Клiча ў шлях любвi зялёны май.
1.01.2001
4846 СIНЬ
ВАДЫ
Клiчуць сiнявокiя азёры,
Берагi высокiя ракi,
Залаты пясочак, як на моры,
Вабяць з iзумруду мурагi.
Як нявеста, цягне к сабе лета,
Спеў яго адвечна малады,
Радасцю заўжды душа сагрэта,
Як глядзець бясконца ў сiнь вады.
1.01.2001
4847
СНЕГАПАД
Снег спадае, як пух тапалiны,
Засцiлае абрусам зямлю,
I малюе, як ў казцы, карцiны,
Снегапад назiраць я люблю.
Была чорнай, як вугаль, дарога,
Ды сняжынкi пачалi свой рух,
Яны сыплюцца, нiбы з нiчога,
I кладуцца ласкава, як пух.
1.01.2001
4848 КРЫВОЕ
ЛЮСТЭРКА
На люстэрка гляджу з шанаваннем,
Не скажае яно адбiццё,
А дакладна, з вялiкiм стараннем,
Якiм ёсць, адбiвае жыццё.
Ў несумленных заўжды свая мерка,
Iм праўдзiвасць не трэба зусiм,
Яны маюць крывое люстэрка,
I хлусяць людзям творам сваiм.
1.01.2001
4849
ДРАБIНКI ШЧАСЦЯ
Драбiнкi шчасця – іх занадта мала,
Шчаслiваю сябе каб адчуваць,
Я без кахання толькi цалавала,
А хочацца пяшчотна пакахаць.
Але вакол – маленькiя прыгоркi,
А вабiць вышыня i велiч гор,
Хачу кахання яркага, як
зоркi,
Ды не знайшла пакуль яго узор.
1.01.2001
4850 НОВАЕ
КАХАННЕ
Згасла, нiбы вогнiшча, любоў,
Слоў пяшчотных гаварыць не прагну,
I не бачу больш вясновых сноў,
Цягне абыякавасць у багну.
Растапiць ў душы халодны лёд,
Запалiць на шчасце спадзяванне,
Ўзняць душу у радасны палёт
Здатна толькi новае каханне.
2.01.2001
4851 НЕ
ПЛАЧУ
Не жадаю вельмi сумаваць,
Хаця трэба плакаць, я не плачу,
Боль душы умею ўтаймаваць,
Бо жыве надзея на удачу.
Бо не будуць шчыра спачуваць,
Прада мной пытаннi раздарожжа,
Калi прагна хочацца кахаць,
З боку мне нiхто не дапаможа.
2.01.2001
4852 ЗВОН
ЛАНЦУГОЎ
Мо не вырывацца з ланцугоў,
Каб не нарабiць знянацку шкоду?
Толькi звон трывожны слухаць зноў,
Каб не парушаць былую згоду.
Як вакол слупа рабiць кругi,
Нават да свабоды не iмкнуцца,
Карацей час зробiць ланцугi,
I яны ўсё роўна разарвуцца.
2.01.2001
4853 ШТО
ПОТЫМ?
Звязаць сабе рукi i ногi,
Засунуць затычку у рот
Дазволiць без ўсякай трывогi,
Як раб, паслухмяны народ.
Хай нават звязаць стальным дротам,
Пад страхам смяротным нажа.
А што атрымаецца потым?
Ўсё роўна метал з'есць iржа.
2.01.2001
4854 ШЛЯХ
ПАКУТ
Кароткi шлях, ды доўгае рашэнне,
Яго нiяк не зробiш незнарок,
Здаецца, трэба нейкае iмгненне,
Каб завярнуць хаця б на цалю ўбок.
Не дазваляе крок зрабiць сумленне,
Сябе каб не завесцi ў глухi кут,
Лепш мець надзею, волю i цярпенне,
Прайсцi суровы доўгi шлях пакут.
2.01.2001
4855
МОЛОДОСТЬ ПРОШЛА
Бьют дорогу кони с бубенцами,
Под дугой от них печальный звон,
Мчатся сани скучными лугами,
Только снег лежит со всех сторон.
Изумруд цветастый стлался летом,
Наша тройка резвая была,
Луг саван окутал белым цветом,
Незаметно молодость прошла.
2.01.2001
4856 СОРНЯК
Не хочу быть жалким и ничтожным
И терпеть страданья от угроз,
Сорняком несчастным придорожным
Среди пышных и цветущих роз.
Быть своим – напрасное стремленье,
Не придут ни дружба, ни любовь,
Заслужить возможно уваженье
Только среди братьев сорняков.
2.01.2001
4857 ПОЗНА
Чырвоны яблык ззяе у галлi,
Ды не пазнаць, салодкi ён цi горкi,
Калi часы паспрабаваць прыйшлi,
То рвуць яго адразу, без гаворкi.
Сарвуць, а потым вызначаюць смак,
I разумеюць: гэта несур'ёзна,
Жыццёвы шлях пайшоў зусiм не так,
Але было ужо занадта позна.
2.01.2001
4858 ТРЭБА
КАХАЦЬ
Калi ў душы кахання ураган,
Ўзляцець у неба сiняе ахвота,
Але, калi прачытаны
раман,
Гняце бясконца цiхае балота.
Цудоўна адчуваць прыгожы ўзлёт,
Бо хочацца пазнаць вышынi неба,
Бо на душы тужлiва ад балот,
Таму заўжды кахаць пяшчотна трэба.
2.01.2001
4859 ВЯТРЫ
Вятры бяскоца розныя, як людзi,
Вясной у iх чуваць гаёвы шум,
Улетку хвалi плёскаюцца ў грудзi,
Увосень ў іх гучыць
няўмольны сум.
Наводзяць жах ў душы вятры зiмою,
Яны трывожна выюць, як ваўкi,
I сэрца напаўняецца тугою,
Лепш гаю шум i плёскат хваль ракi.
3.01.2001
4860 ЗАМIНКА
Сонца лье праменi на зямлю,
Ды цяплом папесцiць не заўсёды
Лес, лугi i кволую раллю,
Прычыняюць хмары перашкоды.
I кахання дзiўнае цяпло
Не заўжды ў другое сэрца льецца,
Хоць яно, як сонейка, ўзышло,
Ды заўжды замiнка падкрадзецца.
3.01.2001
4861 ЯШЧЭ
IЛЛIЧ
Нiколi не пагодзяцца рабы
Здабыць свой лёс уласнымi рукамi,
Адмовiцца iм лепш ад барацьбы,
Звiнець прыемней значна кайданамi.
Бо наступае волi паралiч,
Свабоду аддаюць за лусту хлеба,
Ў душы рабоў жыве яшчэ Iллiч,
Спярша з рабом ў душы змагацца трэба.
3.01.2001
4862 ДАРОГА
ДА ШЧАСЦЯ
Заўсёды смоўж хаваецца ў браню,
Пазбегнуць раны каб цi нават смерцi,
Хоць iншых фiласофiю цаню,
Бранёй са шчасця боль тугi не сцерцi.
Падман – не абарона ад тугi,
Падман не iншых, а сябе самога,
Як здатны боль душы забраць другi,
Да шчасця зноў адкрыецца дарога.
3.01.2001
4863 БОЛЬ
ДУШЫ
Ўсё на свеце бясконца адносна,
Як спаткаецца мора бяды,
Боль ў душы дакучае нязносна,
Меншы боль будзе шчасцем заўжды.
Каб сапраўды мець толькi патолю,
Каб вадой з душы збеглi снягi,
Душу трэба ачысцiць ад болю,
I мець радасць на месцы тугi.
3.01.2001
4864 ПРОРВА
Калi справы ў выдатным парадку,
Няма гора i смутку ў жыццi,
Не заўжды лёс праз прорву дасць кладку,
Трэба падаць або абысцi.
На тым боцы – надзея на шчасце,
А на гэтым – бяда ад нягод,
I прыходзiцца ў прорву упасцi,
Бо працяглы страшыў абыход.
4.01.2001
4865 ЗАЛАТАЯ
ЦАНА
Мне песнi калоссi спявалi,
Бо час залаты іх прыйшоў,
I беглi вясёлыя хвалi
Ад свежых гуллiвых вятроў.
Надзейны спакой адчувалi,
Бо ў iх – залатая цана,
Ды жвава сярпы падразалi,
Засталася пожня адна.
4.01.2001
4866
ПРАВЕДНЫ ЧАС
Знянацку, амаль за iмгненне,
Прымаем рашэннi не раз,
Рассудзiць прыдатнасць рашэння
Заўжды толькi праведны час.
Бо вынiк адрознiцца значна
Ад ўзнёслых i радасных мар,
Адразу памылак не бачна,
Што чорнае неба ад хмар.
4.01.2001
4867
ПРАДВЕСНЕ
Праменьчыкi ў рукi лаўлю
I слухаю ветрыка песнi,
Як снег пакiдае зямлю,
Разбег пачынае прадвесне.
Вясна – час цудоўных надзей,
Душа асалоды чакае,
Бо сонейка свецiць ярчэй,
Душу ад пакут ачышчае.
4.01.2001
4868 СПАКОЙ
Надзея! Мяне назаўжды не пакiнь,
Скiруй мае думкi i крокi,
Хачу каб у небе была толькi сiнь
I белыя толькi аблокi.
I кветкi вакол каб цвiлi на зямлi,
I сонейка ззяла ураннi,
Хачу, каб i шчасце, i радасць прыйшлi,
Знайсцi каб спакой мне ў каханнi.
4.01.2001
4869 ПЕСНЯ
КАХАННЯ
Прабегла ў трывожнай надзеi вясна,
Спякотнае скончылась лета,
Ўжо восень iдзе, я дагэтуль адна,
I песня кахання не спета.
Бясконца матыў яе ў сэрцы гучыць,
Ды доля са мной была злою,
А вогнiшча ў грудзях, як ўвесну, гарыць.
Знайду мо каханне зiмою?
4.01.2001
4870
ГРЕХОВНАЯ СТЕЗЯ
Хватило ли вам нежности в любви?
Всегда ли были вы в любви влюблённой?
На пик душа и тело в связке шли
Или осталась страсть неутолённой?
Ведь не всегда телесная любовь
Бывает одновременно с духовной,
Раздвоенность чувств, мыслей, ласк и слов
Ведёт упрямо по стезе греховной.
4.01.2001
4871
КАНФЛIКТ
Выдатны аб'ектыў без аберацый,
Iначай ён – прыгожы
сувенiр,
Я не люблю канфлiктных сiтуацый,
Мне да спадобы злагада i мiр.
Лепш не прыдбаць жаданага нiколi,
Хай нават цуд вялiкi цi рэлiкт,
Бо мне дастатку сцiплага даволi,
Нiколi не жадаю мець канфлiкт.
5.01.2001
4872 КАБ НЕ
ЗГАСЛА НАДЗЕЯ
Хай хвалi грукочуць у бераг ракi,
Маланкамi ззяюць нябёсы,
Хай здрадзяць каханыя i сябрукi,
Ды з часам мiнаюць пагрозы.
Каханне, як кветка, квiтнець будзе зноў,
I ветрык ласкавы павее,
I прыйдзе падтрымка ад новых сяброў,
Каб толькi не згасла надзея.
5.01.2001
4873
МАГУТНАЕ КАХАННЕ
Мець моцныя крылы лепш, як у арлоў,
Што толку ад крыл вераб'iных?
Бо вабяць вяршынi i шапкi снягоў,
Жыць мроя не здатна ў далiнах.
Арлы не лятаюць у нашы краi,
Хоць клiча ў вышынi жаданне,
Вакол мiтусяцца адны вераб'i.
Зрабiць як магутным каханне?
5.01.2001
4874 НЕ
СТРАШНЫ ПАГРОЗЫ
Як вецер магутны пачаў спеў журбы,
То хiляцца травы да долу,
К бярозам галлё сваё цягнуць дубы,
Вядуць аб каханнi размову.
Хоць цяжкi, хвалюючы час для травы,
Але расквiтнелi бярозы,
Хто палка кахае, заўсёды правы,
Каханню не страшны пагрозы.
5.01.2000
4875
ВЕРНЕЦЦА ЧАС
Зноў сiвер прынёс нечаканы мароз,
Сумёты паклалi завеi,
Трымае ў ляшчотках няўрымслiвы лёс
I даць не жадае надзеi.
Але быць адвечна не могуць снягi
I мучыць бясконцай журбою,
Прыйдзе яшчэ час без бяды i тугi,
Бо пахне паветра вясною.
5.01.2001
4876 ПАНЦЫР
ДУШЫ
Ужо зiма пайшла на злом,
Сезон сканчаецца суровы,
Рака набухла пад iльдом
I рве нахабныя аковы.
Трыванню больш няма мяжы,
Калi каханне – як атрута,
Зрывае панцыр час з душы,
Сарве, i скончыцца пакута.
5.01.2001
4877 БУРА Ў
ЖЫЦЦI
Вецер крылы шырэй распраўляе,
Небяспечна на дрэвах галлю,
Лiсце ўпарта без жалю зрывае,
Сыпле цуд залаты на зямлю.
Бура пройдзе, ды вынiкаў шкода,
Мог красу дарыць лiст залаты,
Як ад буры, ў жыццi перашкода,
Прападаюць бязглузда гады.
5.01.2001
4878
ЛАШЧЫЦЦА ЛЕТА
Лашчыцца лета ка мне,
Нiбы бяздомны дварняжка,
Хутка цяпло прамiне,
Будзе i сумна, i цяжка.
Восень падорыць iмжу,
Стануць пустыннымi гонi,
Сцюжа запоўнiць душу,
Снегам пакрыюцца скронi.
6.01.2001
4879
ПРЫГАВОРЫ
Праходжу паэтычным полем,
Вакол расце адзiн быльнёг,
Гляджу у будычыню з болем,
Выдатных к ёй няма дарог.
I заняпад здарыцца скоры,
Бо чытача зусiм няма,
Паэты пiшуць прыгаворы,
Друкуюць, пэўна, iх дарма.
6.01.2001
4880 НЕ
ЗАБУДУ
Мне лёс нагароду дае,
Бясконца прывабны i любы,
Ласкавыя рукi твае,
Як кiпень, спякотныя губы.
Ўсё пойдзе праз час ў небыццё,
Не хоча трымаць памяць бруду,
Я радасць нясу праз жыццё,
Каханне тваё не забуду.
6.01.2001
4881 ХОЧУ ВОЗВРАТИТЬСЯ
Белая чайка над синей волной,
Лунная в море дорожка,
Керчь вспоминаю уже не с тоской,
Всё же грустится немножко.
Южные ночи чернее сапог,
Солнцем опалены лица,
Хоть на мгновенье ещё, если б мог,
Я бы хотел возвратиться.
6.01.2001
4882
МЕДАВУХА
Лепш мець жыццё салодкае, як мёд,
Чым кiслае, як быццам журавiны,
Калi яшчэ наперадзе палёт,
А не аб iм цудоўныя ўспамiны.
Ды спакваля прыходзiць сумны час,
Калi ў душы лютуе толькi скруха,
I нават кiслы журавiнны квас
Здаецца смачным, нiбы медавуха.
7.01.2001
4883 ВЯСНОВЫ
ВОДАР
Далёкаю вясной дзiвосны лёс
Падараваў прыгожую гарэзу,
Прываблiваў зялёны лiст бяроз,
I водарам п'янiлi кветкi бэзу.
Але бягуць няўмольныя гады,
Драбнiцамi становяцца праблемы,
Лiст на бярозах цалкам залаты,
Без водару квiтнеюць хрызантэмы.
7.01.2001
4884
МАЛЕНЬКIЯ АНЁЛЫ
Вясной вакол буяла зелянiна,
I не было амаль зусiм трывог,
Здавалась, жыта вырасцi павiнна,
Ды разам з жытам моц набраў быльнёг.
Як на раслiнах адцвiталi
кветкi,
То саспяваў iнакшы ураджай,
Маленькiя ўсе, як анёлы, дзеткi,
Але не ўсiм жыццё гатуе рай.
7.01.2001
4885 АДЗIН
КРОК
Вецер жоўтае лiсце змятае
I складае ў сумёты пад плот,
Была доля у iх залатая,
Ды прыйшоў час суровых нягод.
Нечаканае шчасце здарыцца,
Падарунак лёс дасць залаты,
Не след з пыхаю iм ганарыцца,
Адзiн крок ад даброт да бяды.
7.01.2001
4886 ДОРЫЦЬ
ПРЫРОДА
Цвiлi яблынi пышна, i вiшнi цвiлi,
Луг паслаў дываны з аксамiту,
Залаты колас вырас з вясновый раллi,
Хвалi беглi па спеламу жыту.
Здатна ў вершы радкi мне прырода дарыць:
Лесу шум, плёскат вод, водар рання,
Каб аб светлых пачуццях я мог гаварыць,
Аб пяшчотах i шчасцi кахання.
7.01.2001
4887 КРАСА
РАМАНТЫКI
Усе ў жыццi ствараюць мiражы,
Рамантык – не гарэзлiвы капрыза,
Бо хочацца свабоду мець душы,
Бо летуценне – маладосцi рыса.
Але прыходзяць сталасцi часы,
Iмкненнi маюць iншую прыкмету,
I ад былой рамантыкi-красы
Ў душы не застаецца нават следу.
7.01.2001
4888 ХВАЛI
МАЛАДОСЦI
Сваё каханне клiчу доўгi час,
Яно не адгукаецца чагосьцi,
Надзеi кволай прысак нават згас,
Бушуюць ў целе хвалi маладосцi.
Дзевяты вал накрыць жадае зноў,
Якую шторм мне падаруе долю?
Хачу, каб болей не было вятроў,
Каб штыль прынёс жаданую патолю.
8.01.2001
4889 ХЛЕБ
КАХАННЯ
Хто мае хлеба добрага ў дастатку,
Не хоча шчодрай быць яго рука,
Не згодны змянiць сталага парадку,
I зразумець не здатны жабрака.
Але жабрак таксама хоча хлеба,
А хлеб кахання вольна не ляжыць,
Таму яго украсцi толькi трэба,
Бо лёс няўмольны, як цягнiк, бяжыць.
8.01.2001
4890
ЧАРОЎНЫЯ ПЛАДЫ
Слiва нечакана зацвiла,
Ды зрабiла небяспечны крок:
Ветру пагуляць з сабой дала,
I папаў на песцiкi пылок.
I пялёсткi ссыпалiся ўраз,
Надышоў суровы час бяды,
Але спакваля ў асеннi час
Вабiлi чароўныя плады.
8.01.2001
4891
ЧЫРВОНЫЯ ГРОНКI
Бэзу куст калiне гаварыў,
Што прыйшло магутнае каханне,
I пылок ёй нават падарыў,
Разам з iм пяшчотнае прызнанне.
Шмат чаго яшчэ дарыць гатоў,
Хоць была калiна весялуха,
Затужыла горка без пладоў,
Без чырвоных гронак прыйшла скруха.
8.01.2001
4892 НА
ГРАНI
Мне вершы складаюцца ў сне,
На гранi мiж
сном i няспаннем,
Але не ўсе помняцца мне,
Калi прачнусь ноччу цi раннем.
Здаецца: бяры i пiшы,
Выдатна iх чую i бачу,
Ды цяжка суняць мiражы,
Па згубленых вершах не плачу.
9.01.2001
4893
НАМАГАННI
К вядомасцi паэты робяць крок,
Ўсе сiлы аддаюць, каб друкавацца,
Прыняў суровы на сябе зарок:
Сцаць супраць ветру больш не намагацца.
Нiхто не цэнiць вершы па красе,
Рэдактар друкавацца сам ахвочы,
Мне намаганне толькi боль нясе:
Заўсёды пырскi пападаюць ў вочы.
9.01.2001
4894 ЗАЛАТАЯ
НIВА
Пэўна, мне ў жыццi паталанiла,
Бо заглянуў я за небакрай,
Маiх вершаў залатая нiва
Можа даць разлiк на ураджай.
Як зусiм не апублiкаваны,
Нельга гаварыць, што ты паэт,
Ратаўнiчы круг дае жаданы,
Без цэнзуры, любы Internet.
9.01.2001
4895 СРЭБНАЯ
СЛЯЗА
Заплакаў ранак срэбнаю слязой,
Бо шкадаваў асуджаныя травы,
Бо лёс прайшоў няўмольнаю касой,
Чакаць цяпер прыходзiцца атавы.
Заззяла каб дзiвосная краса,
Каб мець заўсёды радасную згоду,
Не падала каб срэбная сляза,
Не слёзы лепей пiць, а асалоду.
9.01.2001
4896 НЕ
ВЕДАЮ ДАРОГУ
Хадзiў я шляхам доўгiм i крутым,
Шашой выдатнай, дзiкай цалiною,
Туман мне вочы выядаў i дым,
Душа бясконца поўнiлась журбою.
За радасцю iшоў ў спякотны бой,
Жадаў здабыць, нарэшце, перамогу,
Яна схавалась, пэўна, за гарой,
А я туды не ведаю дарогу.
9.01.2001
4897 ЧОРНЫ
ТУНЭЛЬ
Iдзе няшчасцяў смуга да пары,
Хаця да iх ужо даўно я звыклы,
Бярэ мяне хай доля ў пазуры,
I лёс хай шчэрыць гнеўна свае iклы.
Ды не прадам сумленне за рубель,
Лепш страты мець, рашаючы задачу,
Калiсьцi чорны скончыцца тунэль,
I я святло цудоўнае пабачу.
9.01.2001
4898 АРЭЛI
ЛЁСУ
Як арэлi, ходзяць лёсы,
Iх гайдаюць смелыя,
I змяняюцца палосы
Чорныя на белыя.
Хай ляцяць мае арэлi.
Лёс, мацней iх разгайдай!
Каб палосы не чарнелi,
Каб глядзець за небакрай.
9.01.2001
4899
КАШТОЎНЫ ДАРУНАК
Мой найлепшы каштоўны дарунак –
Родны край, ён душы дарагi,
Мяне вабiць тут кожны малюнак:
Чмель над кветкай, на лузе стагi,
Рэчкi плынь, дзiўны лес задуменны,
I цудоўны блакiт у нябёс,
Я ў адданай любовi нязменны,
За дарунак свой дзякую лёс.
9.01.2001
4900
ДАПАМОГА
Крок за крокам iду да мэты,
Ды праехацца трохi жадаю,
Хаця звык да працяглай хады.
Мо Пегаса сабе асядлаю?
Бо няўмольна бяжыць хуткi час,
Але б'е яшчэ вершаў крынiца,
Можа дасць дапамогу Пегас,
Да мэты не жадаю спазнiцца.
9.01.2001