Анатолій Балуценка
4101 ПАЭЗIЯ
Паэзiя у змозе выклiкаць
Прыемныя для сэрца успамiны,
Аб будучых пачуццях
расказаць,
Якiя у душу прыйсцi павiнны.
Паэзiя – як цукар для душы,
Каб ўзносiла яе i баранiла,
Iначай будуць горкiя вершы,
Халодныя, як вогкая магiла.
18.08.2000
4102 НИТЬ
ЛЮБВИ
Где любовь, всегда есть место ссоре,
Чтоб любви не разорвалась нить,
Нужно отпустить её, и вскоре,
Если любишь, сразу всё простить.
Не придёт коль вовремя прощенье,
Не найдётся пары тёплых слов,
У любви нарушится теченье,
Выйдет из привычных берегов.
18.08.2000
4103
ЯБЛЫНЬКА
Яблынька сустрэла зноў вясну,
Кветкi ззялi вясельным вэлюмам,
Шкадавала усе, як адну,
Ды прыйшла восень з болем i сумам.
Яна песцiла кожны свой плод
I давала цудоўную раду,
Так i дзецi, хаця не штогод,
Пакiдаюць бацькоўскую хату.
19.08.2000
4104 КАСА I
НОЖ
На поплаве цудоўная раса,
Як ў дыяментах, ў ёй заззялi кветкi,
Але прыйшоў касец, звiнiць каса,
Не стала ў хмызняка травы-суседкi.
«Як не шкадуе чалавек красы?» –
Глядзеў з сваёй нары i думаў вожык,
Але прыйшла чарга i да лазы,
Нож катаваў яе, каб сплесцi кошык.
19.08.2000
4105 ЖЫТА I МОХ
На скрыжаваннi палявых дарог
Ляжаў вялiкi камень старажытнi,
I рос на iм зусiм маленькi мох,
Над мохам кепкаваў палетак жытнi.
Маленькi мох без вiльгацi слабы,
Няўтульна яму жыць i небяспечна,
Палетак жыта знiшчылi сярпы,
А кволы мох жыве на камнi вечна.
19.08.2000
4106
АГЕНЬЧЫК У ДУШЫ
Рэчкi дно, пясочак беленькi i чысты,
I прамень на iм гуляе залацiсты,
Ды пайшлi па рэчцы жудасныя хвалi
I пясочак залаты зусiм схавалi.
Цяжка вельмi i ў душы пабачыць донца,
Як на iншых нiзашто злаваць бясконца.
Мо ў душы агеньчык свецiць прамянiсты?
Ды яго заўжды хавае твар iмглiсты.
19.08.2000
4107 ЧАМУ?
Не можа быць магутнаю дзяржава,
Хоць вельмi многа у яе зямлi,
Калi ў яе мазгоў занадта мала,
Нiкчэмныя пасады занялi.
Ў семнаццатым мазгi закатавалi,
I ў трыццаць сёмым голавы знялi,
Саюз прапаў, i за мяжу сплывалi,
Таму, на жаль, i тонуць караблi.
19.08.2000
4108 ДУХОЎНЫ
СВЕТ
Вельмi чалавек недасканалы,
Не iдзе яго больш развiццё,
Брыдкiя рабiць патрэбна справы,
Так фiзiчна створана жыццё.
Ды якi цудоўны свет духоўны!
Думак цэлы шэраг залаты,
Вельмi дасканалы i чароўны,
Ён узнёсласць здатны даць заўжды.
19.08.2000
4109 УСПЕХ
Успех всегда зависит от удачи,
Но нет удачи что-то, как на грех,
Хотелось бы, чтоб было всё иначе,
Но вновь за неуспехом неуспех.
И неуспех меня не огорчает,
Удачи нет – зови иль не зови,
Беда придёт, коль в жизни повстречает
Тяжёлый самый неуспех – в любви.
20.08.2000
4110 НАГАЯ
КРАСОТА
Упали жёлто-красные листы,
Деревья как-то застеснялись даже,
Не стало у них больше красоты,
Иное дело – ты на южном пляже.
Ты в платье красно-жёлтом хороша,
Но я увидел красоту другую,
Растаяла от нежности душа,
Как смаковал тебя почти нагую.
20.08.2000
4111 ЛЕПШЫ
ЧАС
Цудоўнае у думак развiццё,
Яны iдуць, як моцная завея,
Пры пераходзе з явы ў небыццё,
У царства лёгкакрылага Марфея.
Магчыма, вечар – самы лепшы час,
Калi знiкаюць дзённыя турботы,
I сон нясе на лёгкiх крылах нас,
На жаль, каб ранкам зноў пазнаць маркоты.
20.08.2000
4112 ДАРОГА
Дарога без канца i краю ўецца,
Iмпэту досыць, настрой малады,
I мiмаволi незнарок здаецца,
Што будзе так працягвацца заўжды.
Хаця дарога цягнецца бясконца,
Ды з часам значна карацейшы крок,
Хоць паабапал вечна свецiць сонца,
Наперадзе чакае толькi змрок.
21.08.2000
4113
АДНАВIЦЬ АСАЛОДУ
Калi ужо нiчога не здзiўляе,
Становiцца звычайным цэлы свет,
I радасць паступова прападае,
Знiкае i натхненне, i iмпэт.
Каб аднавiць у сэрцы асалоду,
Не мець неўтаймаваных цяжкiх ран,
Лепш паглядзець на дзiўную прыроду
I на дзявочы тонкi вабны стан.
21.08.2000
4114
АДНОЛЬКАВАСЦЬ
Па-рознаму ўсе людзi бачаць свет,
У кожнага сваё адлюстраванне,
Арыгiнальны цэнiцца паэт,
Аднолькавасць – пустое спадзяванне.
Заўжды хай будзе кожны сам сабой,
Паэзiя ў адзiны хор сальецца,
Аднолькава як пiшуць ўсёй гурбой,
Чытач з такiх паэтаў пасмяецца.
22.08.2000
4115
ТУМАННОЕ УТРО
Просыпаюсь утром рано,
Чтоб на речке отдохнуть,
Вкус молочного тумана
Наполняет счастьем грудь.
В белом море быстро еду,
Уж тропа видна в лучах,
Нет преград велосипеду,
Радость светится в очах.
22.08.2000
4116 СТАЛАЕ
ЖАДАННЕ
Цудоўны цвет у вiшнi быў вясной,
Але вясна пранеслась птушкай скорай,
Хоць пёк па кветках ў сэрцы неспакой,
Ды смак i водар вiшаняк не горай.
Здаецца маладосцi, што яна
Выключна мае права на каханне,
Ды вельмi хутка скончыцца вясна,
Смачней, як вiшня, сталае жаданне.
23.08.2000
4117 ХМАРЫ I
АБЛОКI
Прыемна аблачынкi вабяць зрок,
Яны – увасабленне дзiўнай мары,
I вельмi непрыемны ў небе змрок,
Якi заўжды з'яўляецца ад хмары.
Ды хмара пралiваецца дажджом,
Каб корань вiльгаць браў, не звяла лiсце,
Хаця аблокi вабяць, як фантом,
Але зусiм няма ад iх карысцi.
23.08.2000
4118 ГОРЫЧ
Здаецца, будзе бездакроным шлях,
Але няшчасце прытаiлась поруч,
Бо мару цяжка утрымаць ў руках,
Таму ў душу прыходзiць часам горыч.
Ад крыўды цяжка, горай ад абраз,
Яны прыносяць боль няшчадны сэрцу,
Ды ад бяды удала лечыць час,
Вытхаецца праз тэрмiн горыч перцу.
24.08.2000
4119 ХОЧАЦЦА
ЛЮБIЦЬ
Дзявочая доля суровая часам,
Ды цяжка знайсцi ў чым вiна,
Даўно быць пара з палавiнкаю разам,
Але ўсё адна i адна.
Таму за саломiнку трэба хапацца,
Каб лёс свой зусiм не згубiць,
На плынi жыцця на ёй цяжка трымацца,
Ды хочацца палка любiць.
24.08.2000
4120 БРАНЯ
Як добра ўсё! Цудоўны муж i дзецi,
Нiводнага няма благога дня,
Але блукае шчасце дзесьцi ў свеце,
Ў душы пабудаваная браня.
Але за той бранёю не схавацца,
Прыемна, калi добрая сям'я,
Але павiнна сэрца хвалявацца,
Ў душы гучаў каб пошчак салаўя.
24.08.2000
4121 ДАР К
СПЕВАМ
Жаўранкi павiслi па-над полем,
Сваёй песняй славяць божы свет,
Iх натхняе дзiўнае прыволле,
I салоўка ў клетцы – не паэт.
Загучыць гiмн радасны заўсёды,
Песняю напоўнiцца абшар,
Як хапае для душы свабоды,
Бо у клетцы згасне к спевам дар.
24.08.2000
4122 АСЕННIЯ
КВЕТКI
Няма ужо слядоў былой багемы,
Па кветках сэрца ные ад тугi,
Бялюткiя квiтнеюць хрызантэмы,
Не замiнаюць нават iм снягi.
Прапалi гладыёлусы i ружы,
Вяргiнi сэрца больш не будуць грэць,
Хто у каханнi, як вясною, дужы,
Той здатны позняй восенню квiтнець.
24.08.2000
4123 ЖЕНСКАЯ
ЛЮБОВЬ
Тебя, как старшеклассницу, балуя,
Лобзанья милый получал в ответ,
Уже забыла радость поцелуя,
Хотя тебе лишь тридцать с лишним лет.
Развеялась, как дым, любовь девичья,
Не вспомнить: иль была, иль не была,
Нет больше её прежнего величья,
А женская до сих пор не пришла.
24.08.2000
4124 ГРУСТЬ
В сердце закралась тревога,
Глупость себе не прощу,
Было поклонников много,
Горько о них я грущу.
Принца я долго искала,
Этот и тот не такой,
Если б всё начать сначала,
Был бы наградой любой.
24.08.2000
4125
ЗАВЕТНАЯ МЕЧТА
Поможет ли превратница-судьба,
Чтоб где-нибудь пересеклись дороги?
Иначе как же встречу я тебя,
Мечту мою заветную из многих?
Смотрю на всех: иль та, или не та?
Встречаю взгляд иль добрый, иль колючий,
Зовёт меня заветная мечта,
Её осуществить поможет случай.
25.08.2000
4126
САЦЫЯЛЬНЫ ЗАКАЗ
У творах факты добрыя, благiя,
I больш нiчога, фактаў апрача,
Як збоку засталась драматургiя,
Не зацiкавяць творы чытача.
Пiсьменнiк ярка ззяў, як быццам зорка,
Але пагас, як знiчка ў небе, ўраз,
Аб iм ужо не доўжыцца гаворка,
Бо сацыяльны выканаў заказ.
27.08.2000
4127
МАЛЕНСТВА I СТАРАСЦЬ
Чысцюткiя, як аблачыны, мары,
Душу чужы боль расхвалюе ўраз,
Наперадзе яшчэ кахання чары,
Цудоўны у жыццi малентва час.
Як цуд пабачыць скончылась жаданне,
I стаў амаль нязначным боль чужы,
Ды прагарэла, як касцёр, каханне,
То старасць ўе сабе гняздо ў душы.
27.08.2000
4128 ЗАСЕНЬ
Не хоча ветрык дзьмуць, як на бяду,
Размораны становiшся i потны,
Заўсёды сабе схованку знайду
У засенi у летнi дзень спякотны.
Але, калi пачне душа рыдаць,
Як ўтаймаваць яе, каб не балела?
Дзе засень мне такую адшукаць,
Каб дала палягчэнне, як для цела?
27.08.2000
4129 ГАДЫ
ЖЫЦЦЯ
Вецер зрывае з галля лiст абразлiва,
Кiдае ў твар, гонiць прэч каля ног,
Хоць яшчэ жыць мог у кроне ён шчаслiва,
Бо быў зялёны, расцi яшчэ мог.
Лiсце упалi, не стаўшы пажоўклымi,
Бег жыцця ў iх супынiўся i згас,
Могуць гады у жыцця быць нядоўгiмi,
Iх абрывае бязлiтасны час.
28.08.2000
4130 ГОРЕЧЬ
Под тяжестью плодов стоят рябины,
Как воплощенье чудной красоты,
Сияют гроздья ярко, как рубины,
Но, словно редька, горькие плоды.
Снаружи может быть красива очень,
Хоть сзади или спереди смотри,
Как васильки во ржи, сияют очи,
Но горечь может спрятаться внутри.
28.08.2000
4131 ГРУСТЬ
ОДИНОЧЕСТВА
Грустно всегда вечерами ненастными
После забот отшумевшего дня,
Чувства ещё остаются неясными,
Но ты уже дорога для меня.
Было весёлым, как и сказке, отрочество,
Но теперь в душу нахлынула грусть,
В зрелые годы томит одиночество,
Пусть поскорее кончается, пусть.
28.08.2000
4132
НАДВОР'Е ДЛЯ ЗАКАХАНЫХ
Кусае, як сабака, злы мароз,
I вецер, як шалёны, нема вые,
Зiмовы час бяду з сабой прынёс,
Днi цяжкiя насталi i благiя.
Але калi каханне грэе кроў,
Надвор'е – радасць, а не перашкода,
Мароз i вецер хай лютуюць зноў,
Яны для закаханых – нагарода.
28.08.2000
4133 ОБЩЕНИЕ
Объединять людей способно чувство:
Иль дружба будет это, иль любовь,
Тождественные взгляды на искусство
Иль общая услада от грехов.
Но коль несовместимы будут взгляды,
Незримо в душу неприязнь войдёт,
Общению не очень люди рады,
Когда один другому – антипод.
29.08.2000
4134 НАЎДАЧУ
Сонца ззяе, ветрык дзьме ласкавы, спёка,
Лета крочыць, i да восенi далёка,
Пра марозы i снягi iдуць размовы,
За высокiмi гарамi час зiмовы.
Спадзявалiсь, што зiма прыйдзе не скора,
Але ўвосень ўжо ад
сцюжы было гора,
Хоць наўдачу вельмi лёгка спадзявацца,
Ды да спраў сур'ёзна трэба гатавацца.
29.08.2000
4135 ВАДЫ
Цi любяць бацькi заблукаўшага сына,
Што гора сям'i шмат прынёс?
Таксама i любая сэрцу Айчына,
Няпросты хаця яе лёс.
Зямлю на кавалкi яе шматавалi,
Пазнаў беларус шмат нягод,
Мы волю да волi пацiху страчалi.
Мо здолее вады народ?
30.08.2000
4136 БЕЛЫ
ТУМАН
Зямля ўтапiлася ў тумане,
Вакол шмат восеньскiх прыкмет,
Але хлусiць вясна не стане:
Бялее поруч вiшнi цвет.
Калi ў жыццё прыходзiць восень,
Адразу бачны сумны стан,
Хоць на душы, як летам, просiнь,
На скронi белы лёг туман.
30.08.2000
4137 ХУТКIЯ
ГАДЫ
Гады мчацца, як хуткiя конi,
Для iх летам супынку няма,
Нават пугi не маю ў далонi,
Хутка будзе прыпынак «Зiма».
Шлях жыццёвы бяжыць пад капыты,
Перайшлi бы хай конi на крок,
Перашкод няма, шлях iм адкрыты,
«Зiма» ззаду, наперадзе «Змрок».
30.08.2000
4138 ПАГОЖЫЯ
ДЗЯНЬКI
Апошнiя пагожыя дзянькi,
I скончыцца прыветлiвае лета,
На поплавах туманы ля ракi,
Але зямля яшчэ цяплом сагрэта.
Цудоўных вельмі цёплых дзён
шкада,
Прыемна, калi добрая пагода,
Хоць i мароз, не
страшная бяда,
Бо ад цябе на сэрцы асалода.
31.08.2000
4139 ГРЭЕ
КАХАННЕ
Хай вецер нема вые за акном,
Дождж кроплямi балюча б'е у шыбы,
Твае пяшчоты былi дзiўным сном,
Ў адносiнах загладзiлiсь ўсе хiбы.
Хай непагадзь i сцюжа на двары,
I шум дажджу, i ветру завыванне,
Ды ўтульна нам, бо мы з табой сябры,
I грэе нас пяшчотнае каханне.
1.09.2000
4140 ПАЧАТАК I КАНЕЦ
Заўжды ўрачысты, нiбы гiмн, пачатак,
Душу хвалюе, дзiўна вабiць слых,
I нi аб чым няма паганых згадак,
Цудоўны шлях жыццёвы для дваiх.
Але чаму канец такi паганы?
Чаму заўсёды згадкi пра бяду?
I сэрца ные цяжка, як ад раны,
Канец ў душу прыносiць пустату.
1.09.2000
4141
НАХАБНАЯ ВОСЕНЬ
Прыйшла восень, стала на парозе,
Можа яе ў хату запрасiць?
Развiтацца з летам я не ў змозе,
Бо адразу нельга дзвюх любiць.
Лета для мяне яшчэ прывабна,
Да спадобы мне яго цяпло,
Але восень сунецца нахабна,
Як бы нават лета не было.
2.09.2000
4142 ЛЮБОВЬ
УГАСЛА
Были мне его лобзанья любы,
Бились наши в унисон сердца,
Выпали и волосы, и зубы,
Не узнать фигуры и лица.
Годы шли, любовь не увядала,
Был на тайне юности покров,
Но его случайно увидала,
И угасла первая любовь.
2.09.2000
4143 НАДЗЕЯ
НА СЯБЕ
Ад надзеi – слабая уцеха,
Спадзявацца на яе дарма,
Прагучыць яна, як быццам рэха:
Гул прайшоў, а спраў зусiм няма.
Хоць надзея i дае падставы,
Ды душа ў бясконцай барацьбе,
Ад другiх эфект занадта малы,
Спадзявацца трэба на сябе.
2.09.2000
4144 ШЧАСЦЕ
АСАЛОДЫ
Залатыя валасы твае,
Разглядаю позiркам нясмелым,
Мiлы твар спакою не дае,
Вочы, як валошкi ў жыце спелым.
Позiрк сцiплы з радасцю лаўлю,
Для мяне ён – лепей нагароды,
Пэўна, палка я цябе люблю,
Адчуваю шчасце асалоды.
3.09.2000
4145 РАДАСНА
I ТРЫВОЖНА
Бяру цябе пад руку асцярожна,
Iду з табою побач крок у крок,
I радасна адразу, i трывожна,
Па мне бяжыць кахання моцны ток.
Як грэе ток, ўсiм целам адчуваю,
Ды не магу нiяк яго суняць,
Бо першы раз руку тваю сцiскаю,
Трывожна, хаця радасна, кахаць.
3.09.2000
4146 ГОРЬКИЕ
ЯГОДЫ
Зрела любовь под калиною белою,
Сладко дурманил цветов аромат,
Стала калина осенняя спелою,
Ночи любви не воротишь назад.
Небо горело багряными зорьками,
Тёплыми ночи бывают весной,
Но оказались ведь ягоды горькими,
Вкус их познать мне придётся одной.
4.09.2000
4147 ВЯЛIКАЯ
БЯДА
Вельмi багатая родная мова,
Жылай здаецца яна залатой,
Як залацiнка, ў ёй
кожнае слова,
Лепей яе няма мовы другой.
Ў ёй прыхаваны пяшчоты i чары,
Гутарка льецца, як ў рэчцы
вада,
Здрадзiлi роднай мы, як янычары,
Ў гэтым вялiкая наша бяда.
4.09.2000
4148 АСЕННI
ВЭЛЮМ
Туман павiс навокал, як вэлюм,
Чамусьцi восень твар у iм хавае,
Не бачна твару, але лёгкi сум
Такая таямнiчасць выклiкае.
Напэўна, трохi сорамна заўжды,
Таму вэлюм i надзявае восень,
Бо прынясе дажджы i халады,
Ў нябёсах не парадуе больш просiнь.
4.09.2000
4149 ВЕРАС
Хоць верасень прыносiць халады,
Ды верасы цвiтуць, як быццам летам,
Пад снег iдуць квiтучымi заўжды.
Цудоўным мо валодаюць сакрэтам?
У кожнай кветкi тэрмiн свой i час,
Квiтнела, ззяла, развiталась з светам,
Адзiн, як ружа, расквiтнеў i згас,
Другi, як верас, i памрэ паэтам.
4.09.2000
4150 ЗВЫЧКА
У прорву ад сваiх грахоў ляцiш,
Яны заўсёды побач, нiбы зданi,
На звычках вельмi цяжка ставiць крыж,
Яны жывуць, як першае каханне.
Сябе сваёю воляй перамог,
Здавалась, ад грахоў знайшлась адмычка,
Ды выбiраю горшую з дарог,
Бо на яе упарта цягне звычка.
4.09.2000
4151 РОДНАЯ
ХАТА
Люба i дорага родная хата,
Дзе бэз квiтнее вясной пад акном,
Горай жывецца ў сцянах iнтэрната,
Боль толькi ў сэрца дзiцячы дасць дом.
Кепска, калi лёс прыходзiць суровы,
Добры лёс вабiць таму нездарма,
Ды не знаходзiм прытулку для мовы,
Нешта для роднай хацiнкi няма.
4.09.2000
4152 ТУМАН
Ноч была яснай, i зоры жаданымi,
Радуюць сэрца такiя часы,
Ранак зямлю паахутваў туманамi,
Як не бывала чароўнай красы.
Калі ў вачах свецяць зорачкi ясныя,
Твар заўжды мае прыветлiвы стан,
Але становяцца людзi няшчаснымi,
Як на аблiчча кладзецца туман.
4.09.2000
4153 ЯСНОСТЬ
Битву можно раньше проиграть,
Чем она действительно начнётся,
Если плохо силы рассчитать,
Результат лишь болью обернётся.
Чтобы не жалеть и не стенать,
И себя не чувствовать изгоем,
Лучше на авось не уповать,
Нужно иметь ясность перед боем.
4.09.2000
4154
РУЙНУЮЧЫ ЧАС
Аддадзена шмат намаганняў i працы,
Ды шчасця сабе не знайшоў,
Руiнамi час робiць нават палацы,
Таксама руйнуе любоў.
Здавалась, што моцны, трывалы падмурак,
Што будзем да скону любiць,
Згарэла цыгарка, ў руках недакурак,
I трэба яго загасiць.
5.09.2000
4155
РАССУДИТ ВРЕМЯ
В мире цинизм и жестокость,
Только слова о любви,
Руки у многих по локоть
Рдеют в невинной крови.
Видно, всегда подлость будет,
Стоны, стенанья и плач,
Каждого время рассудит,
Жертвою станет палач.
6.09.2000
4156 РЕШАТЬ
САМОМУ
Если всё на свете очень мило
И сияет розой золотой,
Видно, жизнь ещё совсем не била,
Кажутся проблемы трын-травой.
Словно в сказке дивной, всё прекрасно,
Будущность не прячется в дыму,
Но тревожно в жизни и неясно,
Как решать проблемы самому.
6.09.2000
4157
ПРЫТУЛАК
Парк летам даў прытулак для сустрэчы,
Куст бэзу быў нам сябрам залатым,
Каб позiрк недарэчны вельмi нечы,
Не абражаў пяшчоту i iнтым.
Але заплача хутка парк дажджамi,
Алеi потым замятуць снягi.
Здарыцца што у час
сцюдзёны з намi?
Знайсцi прытулак прыйдзецца другi.
6.09.2000
4158 ЗАЛАТЫ
ЧАС
Дачакалiсь залатой пары,
Нiбы ў апельсiнах, ў зроках неба,
Яны свецяць, быццам лiхтары,
Залатога ззяння ўдзень не трэба.
Бо чырвона-жоўтыя лiсты
Прыгажосцю дзiўнай вабяць вока,
Час асеннi ярка-залаты,
Серабро зiмы яшчэ далёка.
7.09.2000
4159 ВСТРЕЧА
УТРА
Небо затянуто дымкою ясною
Между густых облаков,
Радостно видеть картину прекрасную,
Словно из сказочных снов.
Солнечный луч сквозь заслон пробивается,
Тёплою станет земля,
День замечательный вновь начинается,
Утро люблю встречать я.
7.09.2000
4160 ЛЕТНИЕ
ДЕНЬКИ
Неба синь, голубизна реки,
Тёплый, словно печь, песок на пляже.
Летние прекрасные деньки!
Нет, бесспорно, дней на свете краше.
Милые для тела и души,
Но, как сон, промчалось наслажденье,
Дни ушли, хоть были хороши,
Осень дни берёт в своё владенье.
7.09.2000
4161 ЖЫЦЦЁ
ЛЮДЗЕЙ
Жыццё людзей – пасудзiна з вiном,
Спярша вiно iскрыцца маладое,
П'юць добрае вiно, пакуль над дном
Яно ужо з асадкамi, благое.
Вiно п'янiць у сталыя гады,
Ды збан праз час становiцца парожнi,
Асадак застаецца ў iм руды,
Бо старасць крочыць па жыццёвай пожнi.
7.09.2000
4162
ГЕРОЙСТВО
Что молодые знают о любви?
Она для них – прекрасное мгновенье,
До свадьбы золотой коль путь прошли,
Те знают, что любовь – долготерпенье.
Ведь беспредельно просто разлюбить,
И горечь может быть, и беспокойство,
Но коль любовь до смерти сохранить,
Вот это – настоящее геройство.
7.09.2000
4163 АДДАНАЯ
ЛЮБОЎ
Не ведаю, за што цябе люблю,
Але люблю аддана, тым не меней,
Перад табой я галаву схiлю
I стану без аглядкi на каленi.
Была вясна, цвёў бэз, iрдзеўся мак,
Асенняга ўжо дачакаўся часу,
А ты мне не гаворыш сваё «Так».
Няўжо мне ўсё жыццё чакаць адказу?
8.09.2000
4164 ПАХВАЛА
Хвалiць магчыма раз, i два, i пяць,
Ды пра тавар паганая уява,
Самому лепш хоць раз паспрабаваць,
Дакладней можа стаць любая справа.
Бязглуздасцi купляць ў мяшку ката,
Бо можна вельмi горка памылiцца,
Ды горшая спаткаецца бяда,
Як прыйдзецца па пахвале жанiцца.
8.09.2000
4165 ЗАКАТ
НАДЕЖДЫ
Сияют ярко утренние звёзды,
Красу свою волшебную даря,
Надежда манит, грезится час звёздный,
Ведь далека вечерняя заря.
Но солнце вмиг поднялось до зенита,
Уменьшилась надежда во сто крат,
И стало быстро пропадать из вида:
Пылал во всей своей красе закат.
9.09.2000
4166 КРАНЕ
ПЯШЧОТАЙ
Галава кладзецца на падушкi,
Ноч раскрыла чорны парасон,
Ляцяць хутка думкі, нiбы
птушкi,
I вядуць мяне ў чароўны сон.
Хай таго няма на самай справе,
Ды прыемна бачыць цуд у сне,
Хоць прыемнасць мроiцца ў уяве,
Ды пяшчотай за душу кране.
9.09.2000
4167
ВЕРНАСЦЬ
Прыгажосць адзначыць можна вокам,
Хоць яна ў свой час ў палон ўзяла,
Па жыццю iсцi каб гордым крокам,
Трэба вернасць моцнай каб была.
Прыгажосць, бясспрэчна, да спадобы,
Ды яна праз час сплыве з вадой,
Вернасць – рыса найвышэйшай пробы,
Вернасць вызначаецца душой.
9.09.2000
4168 ПЛАМЕНЬ
Пламенное сердце не остынет,
Пламень – чрезвычайно ценный дар,
Коль огонь его совсем покинет,
Долго будет греть могучий жар.
Сердце любит – в жизни всё прекрасно,
Если пламень мечется в крови,
Время над таким огнём не властно,
На всю жизнь достаточно любви.
9.09.2000
4169
КРЫВАВАЕ МОРА
Празмерна надта хваляць сябе
людзi,
Нясціплай часам пахвалы без меры,
Дакладней значна думка збоку будзе,
Ды выказаць яе не могуць зверы.
Злачынствы ўсю гiсторыю складаюць,
Жыццё людзей iдзе ў крывавым моры,
Сябе ўвесь час бязлiтасна знiшчаюць
I не шкадуюць фауны i флоры.
10.09.2000
4170 НЕЖЫВОЕ
Глядзiш на дзiўны свет i думаеш парой,
Бо думак не пазбегнуць i не сцерцi.
Якое хараство прыроды нежывой!
Нi барацьбы не ведае, нi смерцi.
Вяршынi дзiкiх гор i неба сiнь i шыр,
Iх не кране нiколi скарацечнасць,
Ад барацьбы жывых зацягвае у вiр,
А нежывое ўвасабляе вечнасць.
10.09.2000
4171 АДЗНАКА МАЛАДОСЦI
Прыемна вабiць позiрк малады,
Краса – адзнака ранняй маладосцi,
Але бягуць, як плынь вады, гады,
I ў сталасцi – нястача прыгажосцi.
Калi патрэбна, то яе
няма,
Краса тавар, што хутка сапсуецца,
Ў дзяцiнстве прападае ён дарма,
Да сталасцi ўтрымаць не удаецца.
10.09.2000
4172
БАЦЬКОЎСКАЯ ЗЯМЛЯ
Чэзлы лес, вакол адны балоты,
Каля студнi – хобат жураўля,
Ды дае бясконцасць асалоды
Родная бацькоўская зямля.
Ад паводкi прыйдуць перашкоды,
Край другi не трэба нiякi,
Чэзлы лес, вялiкiя балоты
Любяць ўсёй душой палешукi.
10.09.2000
4173 ВЯТРЫ
НЕЗАДАВОЛЕНАСЦI
Дасягненнi звонку нiбы былi,
Ды незадаволенасць ўнутры,
I таму мяне ўвесь час насiлi
Па краiне розныя вятры.
То на поўдзень вецер дзьме упарта,
То паверне крылы на усход,
Ад'язджаць было зусiм не варта,
Трэба жыць, дзе твой жыве народ.
10.09.2000
4174 ЗАПIСКА
З ЮНАЦТВА
Запiску у бутэльцы носiць мора,
Там людзi беды кiнулi свае,
Такая пошта надыдзе не скора,
Яе калiсьцi к берагу прыб'е.
Унукi у яе i снег на скронях,
З юнацтва пошта за душу кране,
Праз дваццаць год запiска у далонях:
Яе каханне выбрала мяне.
10.09.2000
4175 ГЕРОI
ЦI НАРОДЫ?
Гiсторыя – навука пра
разбоi,
I часу, каб вучыць яе, шкада,
Рабаўнiкi i каты ў ёй героi,
Ад iх людзям прыходзiла бяда.
Мо лепей ведаць, як жылi
народы,
Каб значна больш жыццё людзей цанiць?
Каб выхаванню не прыносiць шкоды,
Лепш значна этнаграфiю вучыць.
10.09.2000
4176 ЗОРКI
Прыгажосць вакол перад вачамi,
Цуд убачыць хочацца хутчэй,
Ў небе вераснёвымi начамi
Зоркi значна болей i ярчэй.
Ранiцай дзiвосныя хвiлiны,
Ды душа смуткуе ў гэты час,
Зоркi ззялi, нiбы журавiны,
I без следу згаслi разам ўраз.
11.09.2000
4177 ДЗIЎНАЯ
ПЕСНЯ
Паэзiя павiнна быць пявучай,
Каб горда выйсцi на чытацкi шлях,
Калi каравай будзе i рыпучай,
Яна падобна прозе, хоць ў вершах.
Радкi павiнны бегчы, нiбы хвалi,
I быць ў цудоўнай згодзе
мiж сабой,
Каб песню яны дзiўную спявалi,
А не раўлi страшэнна, як прыбой.
11.09.2000
4178 ЦЕЛЬ
ЖИЗНИ
Осуществить желательно мечту,
Но дни идут стремительно за днями,
По бренной я ещё земле бреду,
Мечта моя летит под облаками.
Мне до неё, конечно, не взлететь,
Но жизни цель так просто не покину,
Чтобы мечту поближе рассмотреть,
Хотя бы мне взобраться на вершину.
11.09.2000
4179 АЛАЯ
ЗАРЯ
Даль освободилась от тумана,
Заблестело зеркало реки,
Солнышко на небо утром рано
Положило первые мазки.
Алая заря красою манит,
И стоят, как горы, облака,
Прогорит заря, как солнце встанет,
Но любуюсь ею я пока.
11.09.2000
4180 ПЛАТА
ЗА НЕЖНОСТЬ
Неопытен в делах всегда простак,
Он думал, для любви лишь сердце надо,
Но нежности не дарят просто так,
За них с лихвой потребуется плата.
Когда берут галантно под руку,
То песня холостяцкая пропета,
Целует нежно солнышко реку,
Но щедро воду пьёт с неё за это.
11.09.2000
4181 МАЕ
ГЕРОI
Мне да спадобы вiшня i сасна,
Яны – мае лiрычныя
героi,
Бо вабяць кветак вiшнi белiзна
I зелянiна вечная у хвоi.
На другiх ролях моцныя дубы,
Чырвоныя рабiны i бярозы,
Мне з iмi адпачынак ад журбы,
Ад крыўды знемагаць няма пагрозы.
11.09.2000
4182 ГУСТ
ПАЭЗII
Прыемна есцi чорную iкру,
Калi намазаць ёю хлеба лусту,
Прыйдзецца зведаць горкаю пару,
У ежы як нi смаку, анi густу.
Паэзiя – як чорная iкра,
Пазнае смак яе, хто паспрабуе,
Тады заззяе для яе зара,
Калi чытач цудоўны густ адчуе.
11.09.2000
4183 НАВIНКI
Паспрабаваць нiколi нельга тое,
Чаго не бачыў i не чуў аб
чым,
Цi добрае яно, або благое,
Як карыстацца да спадобы iм.
Ўсё новае занадта iнтрыгуе,
Яно – як невядомы цёмны
лес,
Навiнкi безупынна прапануе
Ў навуцы i у тэхнiцы прагрэс.
11.09.2000
4184 РАДАСЦЬ
У ВАЧАХ
Цуд можа стаць зусiм будзённай явай,
Наадварот, ператварыцца ў бруд,
Калi ён будзе прымусовай справай,
Узнёсласцi не выклiкае цуд.
Лепш бачыць цуд чароўны толькi зрэдку,
Iначай згасне радасць у вачах,
Калi штодзённа дораць ружы кветку,
Калючкi бачны, ды не чутны пах.
12.09.2000
4185
ЦЯПЕРАШНI ЧАС
Б'е сумам па мiнуўшчыне набат,
Але вярнуць былое немагчыма,
Не здатны час, хоць плач, пайсцi назад,
I добры, i нядобры бяжыць мiма.
Каб бляск вачэй ад цяжкасцей не згас,
Не ўспамiнаць каб з жалем аб мiнулым,
Цяперашнi цанiць патрэбна час,
Быць да яго уважлiвым i чулым.
12.09.2000
4186 ПЛАТА
ВЕРНАСЦЮ
Хоць з болем, ды без злоснасцi сачу,
Разойдуцца цi не ў жыццi дарогi?
Я вернасцю за здраду заплачу,
Нягледзячы на горкiя
трывогi.
Ад сораму я галаву схiлю,
I ад людзей у дол схаваю вочы,
Цябе дасюль аддана я люблю,
Бо жонцы шкодзiць гонар мець дзявочы.
12.09.2000
4187 ПРОРВА
Хто пунi будаваў, палаца не збудуе,
Бо прорва мiж будовамi ляжыць,
Вялiкiм зодчым хоць сябе адчуе,
I нават у палацы будзе жыць.
Калi пачаў сваё жыццё ў палацы,
I стыль высокi выхаваў тварца,
Той дасягне вяршынi ў любой працы,
Узорнай ад пачатку да канца.
12.09.2000
4188
ПАДМУРАК
Калi падмурак вельмi нетрывалы,
То хмарачос на iм не збудаваць,
Хаця занадта кепска iдуць справы,
Але шкада падмурак разбураць.
Прызнацца, пэўна, дзеля справы трэба:
Падмурак састарэлы i слабы,
Каб хмарачос узняўся горда ў неба,
Будова не прынесла каб журбы.
12.09.2000
4189 ПРЫСМАК
ПАЛЫНУ
Мы вады вельмi ўзносiлi заўжды,
Высокароднась ўсiм калола вочы,
Амаль што непiсьменны – не бяды,
Затое селянiн або рабочы.
Такая мода павялась даўно,
Ды ад яе ў душы прысмак палыну,
Бо паспяхова кiнулi на дно
Вялiкую, магутную краiну.
12.09.2000
4190 ДЕВИЧЬЯ
КРАСОТА
Очарован дивной красотой,
С радостью живу на белом свете,
Клён пленял листвою золотой,
С крон её срывает гневный ветер.
Радостно бывает не всегда,
Грусть в душе от прежнего величья,
Очень быстро, видно неспроста,
Отцветает красота девичья.
13.09.2000
4191 ВОСЕНЬ
У ЖЫЦЦI
Карункi аблакоў над галавою,
Але вакол вiсiць туман густы,
Бо восень крочыць хуткаю хадою,
На дрэвах лiст чырвона-залаты.
I прыгажосць становiцца былою,
Адзнак яе амаль што не знайсцi,
Прыходзiць сум асенняю парою,
Заўжды такая восень у жыццi.
13.09.2000
4192 БЕЗ
ЛЮБВИ
Любовь щедро счастьем согревает,
Прочь уходят грусть и суета,
И лицо улыбкой расцветает,
Но любовь бывает не всегда.
Без любви какая же невеста?
Как заря, улыбка для лица,
В жизни есть всегда для грусти место,
Леденеют души и сердца.
13.09.2000
4193 ВЯСНА
КАХАННЯ
Яшчэ ў душы не змоўкла спадзяванне,
Гучыць даволi слабая струна,
Бо хочацца, каб зноў прыйшло каханне,
Але праз год вяртаецца вясна.
Вясной кахаюць кветкi, травы, дрэвы,
Каханнем уся поўнiцца зямля.
А як быць тым, хто сцiплы i нясмелы?
Вясна прыйдзе, цi пакахаю я?
13.09.2000
4194 ЗЛАТЫЕ
ДЕНЬКИ
Осень изменяет краски лета,
На деревьях золото и медь,
Вдохновенье – для души поэта,
Не поэтам – любо посмотреть.
Вся в металле дорогом аллея,
Осень, но ни грусти, ни тоски,
Для души нет ничего милее,
Чем златые первые деньки.
13.09.2000
4195 ПЛАЧ
ДАЖДЖЭЙ
Лета плача радасна i шчыра,
Шчодра вiльгаць аддае зямлi,
Дождж пяе, як залатая лiра,
Ды часы асеннiя прыйшлi.
Сумнымi дажджамi восень плача,
I прыходзiць ў сэрца боль тугi,
Б'е у шыбы барабан, няйначай,
Хай хутчэй пайшлi б ужо снягi.
14.09.2000
4196 НЕ
КЛАДЗЕЦЦА
Не кладзецца на музыку верш,
На душу не кладзецца таксама,
Хоць друкуюць, але перш-наперш
Такi твор для паэзii – драма.
Люблю сосен убор залаты,
Буралом не да густу пануры,
Шмат паэтаў, ды ўсiм не заўжды
Ўратаваць верш ўдаецца ад буры.
14.09.2000
4197 АСЕННI
СМУТАК
Шэрым стала восеньскае неба,
Вецер нема ў кронах дрэў гудзе,
Болей хоць дажджу зусiм не трэба,
Ён, як госць няпрошаны, iдзе.
Смутак ў душу непагадзь прыносiць,
Шэрым ўсё становiцца вакол,
А душа святла i ласкi просiць,
Сонейка папесцiла каб зноў.
15.09.2000
4198 СВАЁ
ЛЯКАРСТВА
Ёсць шмат спраў, каб iмi ганарыцца,
Можа вершы я пiшу дарма,
Сохне паэтычная крынiца,
Пiць з яе аматараў няма.
Што не п'юць бальзам душэўны, шкода,
У бiблiятэкi не iдуць,
Ёсць сваё лякарства у народа,
Радасна, з натхненнем яго п'юць.
15.09.2000
4199 ОБИДНЫЕ
СЛОВА
Для сердца доброго и для души поэта
Лишь шаг от вдохновенья до тоски,
Обидные слова страшнее пистолета
Вмиг сердце разрывают на куски.
От горечи в душе смолкает быстро лира,
И всё приобретает чёрный цвет,
Всегда ведь хочется тепла, покоя, мира,
Иначе не творец уже поэт.
15.09.2000
4200
СТРЕМИТЕЛЬНЫЙ СЛАЛОМ
Любовь и слабой делает, и сильной,
И мягкой или твёрдой, словно сталь,
Иль очень скромной, иль любвеобильной,
И радости приносит, и печаль.
В любви заключены почти все чувства,
Любить и сердцем надо, и умом,
Любовь не сохранить, коль нет искусства
Средь чувств пройти стремительный слалом.
15.09.2000