Анатолій Балуценка
4201
ВОЛАТ
Ранiшнiя цёмныя гадзiны,
Хоць за даляглядам б'е перун,
Зорачкi, як быццам журавiны,
Месяц, як разрэзаны кавун.
Вельмі моцным волатам здаецца,
Той, што у адлегласцi на крок,
Ды ўдалечыню як прыглядзецца,
Волат там, нябачны Ён здалёк.
16.09.2000
4202
НАГАРОДА
Радасна, як добры сон прыснiцца,
Ды i кепскi душу не мiне,
Сноў цудоўных дзiўная крынiца
Б'е i не сканчаецца у сне.
Ці спявае залатое лета,
Або шэпча восень у цiшы,
Сны – як нагарода для
паэта,
Бо у iх ствараюцца вершы.
16.09.2000
4203 ОПТАМ
Цвёў сад, гулi ў iм пчолы мiлагучна,
Пладам адмовiць нельга у красе,
Згнiюць, як буду гандляваць паштучна,
Падараваць iх лепей оптам ўсе.
Пiшу вершы, iду упарта к мэце,
Ды на шляху сустрэлась шмат нягод,
Як кожны дзень верш друкаваць у газеце,
На гэта пойдзе больш, як дзесяць год.
16.09.2000
4204 СВЯТА
ПАЭЗII
Ён ад Палесся надта жыў далёка
I не складаў пра край балот радкоў,
Але штогод шануем памяць Блока,
I, як заўжды, сваiх забылi зноў.
Тут жыў i працаваў славуты Колас,
I таленту яго падняўся гмах,
Янiшчыц мацавала звонкi голас,
Грахоўскi пачынаў жыццёвы шлях.
16.09.2000
4205 ТОЛЬКО
ПОРАЖЕНЬЯ
Судьбу не обойти и не объехать,
Что хочет, то и делает с тобой,
Поэтому без всякого успеха
Идёт незримый и неравный бой.
Короткие иль долгие сраженья,
Судьба всегда – непобедимый враг,
Побед не будет, только пораженья,
Судьба не отступает ни на шаг.
16.09.2000
4206 ЦЕНА СВОБОДЫ
Ничего дороже нет свободы,
Без неё в душе – сплошная тьма,
Дух томят безрадостные годы,
Может быть, дороже жизнь сама.
А другим свобода – как нагрузка,
Им иной не хочется судьбы,
Не хотят идти тропою узкой,
Потому что души их – рабы.
16.09.2000
4207
ОБМАННОЕ ИСКУССТВО
За правду-матку в яростной борьбе
Всегда взрывной срабатывает клапан,
Я в душу не хочу плевать себе,
Поэтому так сильно поцарапан.
Таким быть не желаю, как примат,
И стадное мне не присуще чувство,
Хоть бьют меня, но я не дипломат,
Противно мне обманное искусство.
16.09.2000
4208 НЕ СВОЙ
Рэдакыяй загадвалi ваўкi,
А твор надрукаваць хацела сарна,
То стыль, то змест, то вобраз не такi,
Ўсе намаганнi прападалi марна.
Заўсёды пачынаючы паэт
Адчуе ў сродках друку дух ваўчыны,
Хоць добры твор, але не ўбачыць свет,
Зусiм не свой, другой няма прычыны.
17.09.2000
4209 АРБIТА ШЧАСЦЯ
Верш жаночы чысты i адкрыты,
Плёскаюць пачуццi цераз край,
Ён аб шчасцi, што сышло з арбiты,
Крык душы ў iм, горыч i адчай.
Калi шчасце ходзiць па арбiце,
I ў каханнi радасным душа,
Як валошка ў недаспелым жыце,
То няма патрэбы для верша.
18.09.2000
4210
БЯСКРЫЛЫ ВЕРШ
Не трэба вершы катаваць што сiлы,
Не пiшацца – лепш трохi пачакаць,
Ад гвалту будзе верш заўжды бяскрылы,
Ён чытача не здатны хваляваць.
Верш сам павiнен бегчы, як крынiца,
I радаваць вадой празрыстай свет,
Як брудная вада, лепш супынiцца,
Псуе раку паэзii паэт.
18.09.2000
4211 ПАЧЫН
Традыцыi ў паэзii – аснова,
Калi на ўзроўнi быў яе пачын,
Нас рускае бясконца вабiць слова,
Там кожны аўтар – граф цi дваранiн.
Шкада, як чытача няма ў паэта,
Чытаць не хочуць вершы без прычын,
Традыцыi вiну нясуць за гэта,
Заўжды такi працяг, якi пачын.
18.09.2000
4212 ВАЕННАЕ
ДЗЯЦIНСТВА
Пажарышч незлiчоныя сляды,
Ў лясах снарады, гiльзы, порах, мiны,
Дзiцячыя галодныя гады,
Нялёгкiя ваенныя ўспамiны.
Дзяцiнства нас пазбавiла вайна,
Хаця для шчасця ў свет прыходзяць дзецi,
Шмат лёсаў ўшчэнт знявечыла яна.
А колькi войн iдзе на белым свеце!
18.09.2000
4213
АДМЫСЛОВЫ
Ад хвалявання ў сэрцы боль нязгасны,
Пад лыжачкай няспынна цяжка ссе,
Здаешся сам сабе зусім няшчасны,
Бо адмысловы, не такi як ўсе.
Падчас таму, што адстаеш ад моды,
Але ад гэтых кпiнаў – не бяды,
Калi здарацца вады ад прыроды –
Катуюць. Дзецi жорсткiя заўжды.
19.09.2000
4214 ЛЕТО
УЛЕТЕЛО
Осени чудесная примета:
Улетают клином журавли,
Вместе с ними улетело лето,
Дни уже холодные пришли.
Грустно от дождей и от тумана,
Радость от тепла давно вдали,
Осень наступила слишком рано,
Больше летней нет в душе любви.
19.09.2000
4215 АСЕННI
СУМ
Гнеўны вецер, хмурыя аблокi,
На душы ад iх асеннi сум,
Далягляд наблiзiўся далёкi,
Дождж накiнуў на яго вэлюм.
Хоць яшчэ лiстота залатая,
Ды дзiвосны, непаўторны цуд
Вецер з дрэў бязлiтасна зрывае,
Золата кладзецца ў чорны бруд.
20.09.2000
4216 СВЯЗЬ С
ПРИРОДОЙ
Оттого, иль ветер нудный дует,
Или солнце в синеве блестит,
Душа плачет или торжествует,
В ней иль гимн, иль реквием звучит.
Люди – небольшая часть природы,
Явно связь великая видна,
Психика зависит от погоды,
Бас звучит иль нежная струна.
20.09.2000
4217
НАСЛАЖДЕНИЕ ПРОХОДИТ
Коль на склоне уходящих лет,
Старость шагом подойдёт неслышным,
Всё тогда в любви меняет цвет,
Станет и бессмысленным, и лишним.
Мрачными становятся тона,
Изменяет жизнь своё теченье,
Не волнует радостно она,
От любви проходит наслажденье.
20.09.2000
4218 КАШТАНЫ
Я удивлён чудесной красотой,
Которою украшены каштаны,
Не на деревьях что висят, а той,
Что под ногами, мне они желанны.
Приятно руки греет кожура
И радует глаза красивым цветом,
Чудесная осенняя пора,
От радости тепло, как будто летом.
20.09.2000
4219 АПОШНIЯ
ПАЦАЛУНКI
Апошнiя ад лета пацалункi,
Надоўга развiтацца трэба з iм,
Цудоўныя асеннiя малюнкi:
Блакiт у небе, залаты кiлiм.
I павуцiнне – лепшая прыкмета,
Што час ужо мiнае залаты,
Што бабскае шыбуе ў вырай лета,
Наперадзе чакаюць халады.
21.09.2000
4220
ЖУРАЎЛIНЫ КЛIН
Туманы паднiмаюцца з далiн,
I сонейка заззяла над зямлёю,
Прыемна бачыць жураўлiны клiн,
Што выцягнуў шнуры над галавою.
Ды на душы трывога ад тугi,
Што лета адспявала звонкай лiрай,
I час цудоўны, сэрцу дарагi
На крылах жураўлi нясуць у вырай.
21.09.2000
4221 ПА
ГУСТУ
Я атрымаць рэцэнзiю хачу,
Без суму каб ажыццявiлась мэта,
Аддаць на суд лепш вершы чытачу,
Заўжды несправядлiвы суд паэта.
Бо ў iншым бачыць толькi ён сябе,
Знiшчае верш, як быццам трус капусту,
Не трэба псаваць настрой ў барацьбе.
Мо верш мой будзе чытачам па густу?
21.09.2000
4222 ЗОЛОТАЯ
СЕРЕДИНА
Иль есть порок, иль нет совсем его,
Высокая гора или долина,
Однако же, опаснее всего
Бывает золотая середина.
Она скрывает сущность, как броня,
Не ожидаешь подлого подвоха,
Хоть человек был близок, как родня,
Но на две разошлась одна дорога.
22.09.2000
4223 НЯСМЕЛЫ
Круцiцца ад шчасця галава,
Аж не веру, хоць i бачаць вочы,
Ад таго, што побач ты прайшла,
Што пабачыў стройны стан дзявочы.
Адчуваю радасць i тугу,
Сэрца пачало шалёна бiцца,
Падысцi рашыцца не магу.
Цяжка як нясмеламу ўлюбiцца!
22.09.2000
4224 СЯБАР З ЮНАЦТВА
Сустрэўся з сябрам я праз
шмат гадоў,
З нас кожны быў бязрадасна панурым,
Бо дух сяброўства поўнасцю прайшоў,
Гады паўсталi памiж намi мурам.
Як i раней, мне сябар дарагi,
I з iм заўжды хацеў бы сустракацца,
Але не гэты, а зусiм другi,
З далёкага цудоўнага юнацтва.
22.09.2000
4225 ДЕВИЧЬЯ
КРАСОТА
Есть разные на свете чудеса,
Но для меня волшебным чудом были
Прекрасные раскосые глаза,
Которые меня с ума сводили.
Есть разная на свете красота,
Но между ними сильные отличья,
Что б не влекло, прекраснее всегда
Из всех красот лишь красота девичья.
22.09.2000
4226 КОНИ
СУДЬБЫ
Бьют копытами кони дорогу,
На подковах гудит звонко сталь,
Ощущая на сердце тревогу,
Уношусь в неизвестную даль.
Непослушные, сильные кони,
И не выдержать с ними борьбы,
Вожжи в кровь растирают ладони,
Но вперёд мчатся кони судьбы.
23.09.2000
4227 НЕ
ХЛЕБАМ АДЗIНЫМ
Узлятаюць птушкi ў неба,
Там блакiт i аблачыны,
На зямлi хапае хлеба,
Ды не вабiць хлеб адзiны.
Неабсяжная свабода,
Адчуванне дзiўнай волi
Заўжды трэба для народа,
Каб жыць ў шчасцi i патолi.
24.09.2000
4228 ПЛАТА
ЗА ШЧАСЦЕ
Здараюцца снягi i навальнiцы,
Цi спёка дакучае, цi мароз,
Засохнуць могуць чыстыя крынiцы,
Ў жыццi заўжды чакае шмат пагроз.
Хаця душу ласкава песцiць сонца,
I хочацца заўсёды ў шчасцi жыць,
Ды радасць ў сэрцы нельга мець бясконца,
За шчасце горам трэба заплацiць.
24.09.2000
4229 ДАЛЬНИЕ
БЕРЕГА
Течёт вблизи великая река,
Вокруг луга и золотые пляжи,
Но дальние прельщают берега,
Всё кажется на них милей и глаже.
Всегда стремимся к дальним берегам,
В порыве страстном кроются угрозы,
Цветы бросаем лишь к другим ногам,
А для своей любви не дарим розы.
24.09.2000
4230 ПОЛЁТ
ЛЮБВИ
Любовь желания не спросит,
Войдёт хозяйкою в сердца
И в высоту стремглав уносит,
Чтоб путь продолжить до конца.
Нельзя прервать её полёта,
Паденье – для влюблённых шок,
Всё рухнет, коль решится кто-то
Без парашюта на прыжок.
24.09.2000
4231 ЖЫЦЦЁВЫ СОК
Хвалiлась iншым яблынька лiсткамi
I кветкамi бялюткiмi вясной,
А восенню – прыгожымi пладамi,
Яны да твару вельмi былi ёй.
Прыемныя, цудоўныя iмгненнi,
Красою выхвалялася што крок,
Але зусiм забыла пра карэннi,
З якiх пiла ўвесь час жыццёвы сок.
24.09.2000
4232 МЕЧТА
Привычные страдания уже,
Жить тяжело в волненьи и тревоге,
Мечта давно растоптана в душе,
Как дождевые черви на дороге.
Идут мои бесцветные года,
Лишь вспоминаю, как мечталось прежде,
Вернётся снова пусть ко мне мечта,
Иначе места нет в душе надежде.
25.09.2000
4233 АСЕННI
IНЕЙ
Мiнуў час летнi, сэрцу дарагi,
Надоўга ўжо цяпло зямлю пакiне,
Хоць верасень, ды на траве снягi,
Пафарбаваў яе у срэбра iней.
Заўсёды вельмi хочацца цяпла,
Але яго не схопiш у далонi,
Калi пара халодная прыйшла,
I восень iней кінула на
скронi.
25.09.2000
4234
ВЯСНОВАЕ КАХАННЕ
Астыць сяброўства можа i любоў,
Ў душы марозы будуць i завеi,
Але вясна заўжды прыходзiць зноў,
Каб запалалi новыя надзеi.
Ў мiнулае адыдуць халады,
За доўгае зiмовае чаканне,
Як нагарода, вернуцца заўжды
Вясновыя сяброўства i каханне.
25.09.2000
4235 НЕ
БАЮСЯ
Месяц ўгору падняў рогi,
Нiбы моцны бык,
Не баiцца анi трохi,
Ён да цемры звык.
Ў ложак без святла кладуся,
Не страшусь начэй,
I я цемры не баюся,
Хоць малы яшчэ.
25.09.2000
4236 ЛЕТНИЕ
ДНИ
Последние дни уходящего лета
Всегда высоко, как награду, ценю,
Ведь летняя песня ещё не допета,
Я радуюсь каждому тёплому дню.
Хоть осень пришла и стоит на пороге,
В природе ведь лето повторится вновь,
Но в жизни полна осень грустной тревоги,
Ведь летние дни украшает любовь.
25.09.2000
4237 ЛЕТНИЙ
БАЛ
Пришёл сентябрь, вторая половина,
Уж иней утром землю украшал,
Летит в прозрачном небе паутина,
Ведь бабье лето правит летний бал.
Из паутины ткут себе наряды
Кусты, деревья и отроги скал,
Есть разные на свете маскарады,
Но лучше всех чудесный летний бал.
25.09.2000
4238
ПЕРШ-НАПЕРШ
Пiшу па-руску там, дзе немагчыма
На роднай мове рыфму падабраць,
Але паўз тэму не праходжу мiма,
Бо хочацца яе адлюстраваць.
Мы ўсе амаль забылi сваю мову,
Яе нам трэба ведаць перш-наперш,
Хто рускаму дае пашану слову,
Мiж iм на роднай пачытае
верш.
25.09.2000
4239
МАСТАЦТВА – НАРОДУ
Мастацтва належыць народу,
Аб гэтым вядома даўно,
Але з старажытняга роду
Народу не трэба яно.
Яму да спадобы эрзацы,
Шэдэўры не вабяць зусiм,
Хоць трэба шмат ўдумлiвай працы,
Народ ў захапленні другiм.
25.09.2000
4240 СЛЕД
Надышлi аблокi цi хмурынкi,
Iдзе дожджык або не iдзе?
Падаюць нябачныя дажджынкi,
След iх бачны толькi на вадзе.
Цi кахае або не кахае,
Якi будзе у кахання шлях?
Ясна, калi моцна абпякае
След ад пацалунку на губах.
26.09.2000
4241 ТРАУР
Метель ревёт и липнет мокрый снег,
Склонила низко голову берёза,
Она пригнулась к долу больше всех,
Стволу сломаться даже есть угроза.
Когда приходит чёрная беда,
Как в снег берёзу, в траур одевает,
И, как берёзу, голову всегда
От горя и страдания склоняет.
26.09.2000
4242
СТРЕМЛЕНИЕ
По ветке лез упорно муравей,
Насытиться тлёй жирною стремился,
Спешил, как мог, обед добыть скорей,
Но с ветки неожиданно свалился.
Стремиться вверх – хорошая мечта,
Хоть снизу и прекрасно, и привольно,
Однако же, опасна высота,
Ведь падать вниз и горестно, и больно.
26.09.2000
4243 ГРУСТЬ
ПО ЛЕТУ
Птицы держат путь за океаны,
В небе тучи ходят чередой,
Падают созревшие каштаны,
Ветер лист срывает золотой.
Видеть вокруг золото приятно,
И каштаны опадают пусть,
Осень не отступится обратно,
И томит по лету душу грусть.
26.09.2000
4244 РОЗНЫЯ
ДОЛI
На шкле ў мароз з'яўляюцца малюнкi,
Узоры ўсе падобны, як радня,
Але ў іх адразняюцца кiрункi,
I розная занадта даўжыня.
Нiбы узоры, i людскiя долi
Разбеглiся у розныя бакi,
Адным i ў сто – шмат ад жыцця патолi,
Другiм i ў дваццаць – на труну вянкi.
27.09.2000
4245 ЖУРБА
Туманы на лугi вэлюм паклалi,
Не бачна хмызнякоў анi травы,
На рэчцы вецер падымае хвалi,
Курлычаць ў шэрым небе журавы.
Не будзе больш ад сонейка пяшчоты,
I рэчка не палашчыцца вадой,
Хоць лета i вяртаецца заўсёды,
Ды сэрца напаўняецца журбой.
27.09.2000
4246
ПАКАРЭННЕ КОСМАСУ
Цудоўная на небе прыгажосць,
Ды хутка можа i яе не будзе,
Зямлi пакутаваць ужо прыйшлось,
Ды космас пакараюць цяпер людзi.
Магчыма, перад прорваю стаiм,
Азонавай нам дзiркi не хапае.
Мы космас, безумоўна, пакарым.
Але што нас наперадзе чакае?
27.09.2000
4247
ПРИГОВОР
Любовь мужей надёжней и сильней,
Ведь чувство жён бывает часто мнимым,
Когда, не дождавшись любви своей,
Связать судьбу решатся с нелюбимым.
Но приговор такой жене суров,
Приходит за притворство наказанье,
Ведь нелюбовь грядёт за нелюбовь
И превращает жизнь всегда в страданье.
27.09.2000
4248 ПУТЬ К
ВЕРШИНАМ
Труден путь к сияющим вершинам,
Их не очень много есть вокруг,
По чужим обычно лезут спинам,
И не смотрят: недруг или друг.
Лучше быть в долине в полумраке,
Все в долинах, если совесть есть,
За вершины борется не всякий,
Чтоб сберечь достоинство и честь.
27.09.2000
4249 КАБ
СПАДАБАЦЦА
Лiст зялёны, пасля залаты
Выглядае нябачаным цудам,
А як ссохне, то будзе руды,
Непатрэбным становiцца брудам.
Прыгажэйшай не зробяць гады,
Як за дрэва бясконца трымацца,
Адрывацца патрэбна заўжды,
Каб камусьцi яшчэ спадабацца.
27.09.2000
4250 ТЭМА
ВЕРША
Верш пачынаю толькi ад радка,
I за радком радок ураз ўзнiкае,
Хоць пiша хутка жвавая рука,
Але за думкай ўсё ж не паспявае.
А тэма высвятляецца пасля,
Радкi бягуць, як па гасцiнцу конi,
Пад капытамi аж дрыжыць зямля,
I новы верш трымаю у далонi.
27.09.2000
4251 СЕЗОНЫ I ДУША
Пачуццi вызначаюцца сезонам,
Цi смутак, або ўзнёсласць на душы,
То радуюсь вясной бялюткiм кронам,
А то сумую ў восеньскай цiшы.
Цi летам зажуруся ад спякоты,
То здзiвiць снежнай казкаю зiма,
То сэрца замiрае ад пяшчоты,
То ад маркоты схованкi няма.
28.09.2000
4252
АПТЫЧНЫЯ ЗАКОНЫ
Заўсёды бачны цуд вясновай кроны,
I золата асенняга цана,
Бо сталыя аптычныя законы,
Калi ў душы бясконцая вясна.
А без кахання шэрым ўсё здаецца,
Снягоў вясновых крон не бачыць зрок,
Лiст залаты убачыць не ўдаецца,
Святло ператвараецца у змрок.
28.09.2000
4253 ГРУЗ
ЗНАНИЙ
В час предутренний и мглистый
Им бы было спать с руки,
Идут школьники-туристы,
Словно горы рюкзаки.
Покорить вершину знаний,
Иметь прочный с ней союз
Не удастся без стараний,
Но сгибает спину груз.
28.09.2000
4254 ИЗМЕРЕНИЯ ЛЮБВИ
Есть очень много разной красоты,
Как сказка, дивной и неповторимой,
Но все на ней сбегаются мечты,
Нет ничего прекраснее любимой.
Хотя её неброские черты,
Она прекрасней всех, в том нет сомненья,
Люблю смотреть на женщин и цветы,
Но у любви другие измеренья.
29.09.2000
4255
ВОГНIШЧА
Ужо пагасла вогнiшча даўно,
I на кастрышчы прысак больш не тлее,
Ды хочацца сагрэцца ўсё адно,
Хаця халодны попел не сагрэе.
Калi палаў, мне дакучаў агонь,
Аб полыме цудоўным маю згадку,
Хацелась бы, каб снег сышоў са скронь,
I вогнiшча раскласцi нам спачатку.
29.09.2000
4256
РАЗВIТАННЕ
Калi пара прыходзiць развiтацца,
Адцягваць недарэчна сумны
час,
Патрэбна, як мага хутчэй, збiрацца,
Без болю пакiдаць былое ўраз.
Назад нiколi болей не вяртацца,
Такому развiтанню грош цана,
Лепш з будучыняй вабнай
сустракацца.
Мо асалоду дасць яшчэ яна?
29.09.2000
4257
ТРУДНОСТИ В ОТНОШЕНИЯХ
Коль в отношенья трудности пришли,
В причинах их не стоит разбираться,
А ставить точку жирную над «и»,
И, как возможно, дальше удаляться.
Ведь начинать приятней будет вновь,
Быть может, в отношеньях ждёт отрада,
Печалит душу трудная любовь,
И трудной дружбы также ей не надо.
29.09.2000
4258 ШЛЯХ ДА
ШЧАСЦЯ
Нялёгкiя для выбару шляхi,
Бо кожны з iх сваёй красою вабiць,
Цi першы лепей, цi шырэй другi,
На цяжкую памылку можна трапiць.
Цудоўна, калi шлях адзiн заўжды,
I нельга на другi нiяк папасцi,
Праз ўсё жыццё гасцiнец залаты
Без роспачы ў душы вядзе да шчасця.
29.09.2000
4259 ГЛЫТКI
ШЧАСЦЯ
Дожджык моцна б'е па парасону,
Лепей бы нiколi ён не сцiх,
На цябе гляджу, як на iкону,
Схоў цяпер адзiны на дваiх.
Шчыльна мне з табой стаяць цудоўна,
Шчасце п'ю я за глытком глыток,
Сэрца толькi стукае няроўна,
I па мне бяжыць кахання ток.
30.09.2000
4260 ЛИСТКИ КАЛЕНДАРЯ
Приходят
дни воспоминаний,
От
них в душе иль ад, иль рай,
Когда
томился от страданий
Иль
радость била через край.
Проходят
месяцы и годы,
Мне
чувства разные даря,
Волнуют,
как пейзаж природы,
Меня
листки календаря.
30.09.2000
4261 ЛЮБОВЬ
СЛЕПА
Любовь слепа совсем не от того,
Что для себя в награду выбирает,
А потому, что ровно ничего
Вокруг себя совсем не замечает.
И объяснить не может, почему
Она остановилась на едином,
Но отдаётся полностью ему,
Как будто свет на нём сошёлся клином.
30.09.2000
4262
НАВАЛЬНIЦА
Цудоўнае, прыемнае iмгненне,
Дождж, як з вядра, пралiўся шчодра ўраз,
Прынесла навальнiца аблягчэнне,
Бо спёка дапякала доўгi час.
Узiмку сцюжай мучылi марозы,
А восенню – калючая iмжа,
Ды вырвалiсь на волю мае слёзы,
I ад тугi ачысцiлась душа.
1.10.2000
4263 ЗАЛАТАЯ
КРЫНIЦА
Калi адпавядае твор настрою,
I погляд у iм тоесны на свет,
То будзе верш крынiцай залатою,
З якой напоiць чытача паэт.
Калi ад верша настрой папсуецца,
Бо вабным марам аўтар – антыпод,
Чытач да тоўстай кнiгi не кранецца,
Як новая, яна праз многа год.
1.10.2000
4264 СПАНТАННЫ
ПРАЦЭС
Штодзённа саспявае новы верш,
Як малако ў пародзiстай каровы,
Бяру аловак ранкам перш-наперш,
I цыркаюць ў даёнку хутка словы.
Яны бягуць, становяцца ў радкi,
I з часам узнiкае верш жаданы,
Як ў дойцы, трэба толькi моц рукi,
А ў iншым ўвесь працэс амаль спантанны.
1.10.2000
4265
ИСТИННОЕ ЧУВСТВО
Всю жизнь любим и беззаветно верен,
Хоть годы побелили нам виски,
Но интерес к любимой не утерян,
И чувства, как и прежде, высоки.
Бывает, рано чувство умирает,
Вокруг всегда прекрасных много лиц,
Но истинное чувство расцветает,
Любовь не знает возрастных границ.
1.10.2000
4266
ТОСКЛИВО НА ДУШЕ
Мне не помогает ворожба,
Хочется кому-то приглянуться,
Хмурится проказница-судьба
И никак не хочет улыбнуться.
Все девчонки замужем уже,
Детский голосочек рядом льётся,
Стало мне тоскливо на душе.
Долго ли ещё грустить придётся?
1.10.2000
4267 ЗЛАТАЯ
ПОРА
Жёлтый лист кружится под ногами,
Ведь недавно началась весна,
Лето отзвенело бубенцами,
Отзвучала летняя струна.
Скоро ляжет санная дорога,
Но пора златая не прошла.
Осень! Задержись ещё немного!
Хочется осеннего тепла.
2.10.2000
4268
ВОДБЛIСКI
Адпалалi у душы пажары,
Ды не згас у шэразе падзей
Дзiўны водблiск ад ружовай мары,
Жыць з iм i прыемней, i святлей.
Больш няма на шчасце спадзявання,
Шлях жыцця суровы i круты,
Водблiскi ад першага кахання
Саграваюць сэрца праз гады.
2.10.2000
4269
ПОРОЧНЫЙ КРУГ
Всё было развлечением вначале,
Но встретиться хотелось вновь и вновь,
Приносит только горькие печали
Не вовремя пришедшая любовь.
Нелепыми становятся свиданья,
То радостно, то грустно станет вдруг,
Иль счастье греет, иль гнетут страданья,
Уж лучше разорвать порочный круг.
2.10.2000
4270 ЧАКАЮ
ВЯСНУ
Сум ў душы i смутак у прыродзе,
Будзе так да будучай вясны,
Лiст асеннi скача ў карагодзе,
Сцеле залатыя дываны.
Золата, але нiжэшай пробы,
Мае вельмi малую цану,
Лiст зялёны больш мне да спадобы,
Зноў чакаю любую вясну.
2.10.2000
4271 НЕ
ВЫЛУЧАЦЦА
Рос баравiк – прыроды
лепшы твор,
Ды харашун быў зрэзан яшчэ зранку,
Нiхто не возьме ў рукi мухамор,
Не паглядзiць на белую паганку.
Заўсёды рызыкуе прыгажосць
З бядою нечаканаю спаткацца,
Пазнаць каб горкай долi не прыйшлось,
Сваёй красой не трэба вылучацца.
3.10.2000
4272 ЛЕБЕДЗЬ
ЦI КАРШАК?
Цудоўная у лебедзя фiгура,
I шыя яго – лепшая з адзнак.
Хоць выглядае шэра i панура,
Але якую мае моц каршак!
Хоць прыгажосць – мэта
жаночай мары,
Ды каб не зведаць роспачы i мук,
Мужчыну лепей выбраць не па твары,
А па душы i сiле добрых рук.
3.10.2000
4273 СПРЭЧКА
Спрачалiсь моцна рэдзька i радiска,
Усiх патурбавалi на градзе,
Ды ў спрэчцы не падводзiлася рыска,
Хто значна прыгажэй i саладзей.
Паспрабаваць натрапiлась нагода,
З гароднiны хто лепшы мае смак,
I выявiлась, што з ўсяго гарода
Найсаладзей цукровы быў бурак.
3.10.2000
4274 ЖДАТЬ
РАДОСТЬ
Осень стала навещать уже,
Отзвенело лето золотое,
Серость в небе, грусть царит в душе,
Радостно, коль небо голубое.
Но вдали теперь голубизна,
Для души чудесная отрада,
Возвратит её ещё весна,
Научиться ждать покорно надо.
3.10.2000
4275 ТВОРЧАЯ
КРЫНIЦА
Здавалась, што апошнi верш пiшу,
Што канчаткова вычарпаны тэмы,
Ды, як струмень, бягуць радкi ў душу,
Iх запiсаць зусiм няма праблемы.
Струмень збягае з кожнага радка,
У iм вада празрыстая iскрыцца,
Ствараецца паэзii рака,
Яшчэ не ссохла творчая крынiца.
4.10.2000
4276
БОГАТСТВО
Богатство уплывает, словно в воду,
Такой исход обиднее всего,
Страна не хочет отдавать народу,
Что ранее забрала у него.
Трудящимся – ничтожная
получка,
Ведь прокормиться ею трудно всласть,
Богатство увела мерзавцев кучка,
Которая держала крепко власть.
4.10.2000
4277 АСЕННЯЕ
ПАВЕТРА
Паветра п'ю, як добрае вiно,
Што восенню чысцейшае, чым росы,
Узнёсласць для душы дае яно,
I месца не знаходзiцца для прозы.
Апошнiя пагожыя дзянькi,
Даўно ўжо восень стала залатою,
Ды настрой яшчэ радасны такi,
Як быццам сустракаюся з
вясною.
4.10.2000
4278 ДИВНАЯ СКАЗКА
Даль волнует нежно-голубая,
В ярких бликах солнечных река,
Белых чаек радостная стая,
И жужжанье майского жука.
На деревьях листья молодые,
Травы на лугах, как изумруд,
И пески на бреге золотые
Меня в сказку дивную ведут.
4.10.2000
4279 ДВЕРЬ В
СЕРДЦЕ
Любовь ушла и больше не вернётся,
Всегда капризен очень этот гость,
Ключами в сердце дверь не отопрётся,
Она уж заколочена на гвоздь.
Возможно, что вернуться бы желала,
Ведь сердце тяжко ноет от потерь,
Хоть спесь прошла, но всё же опоздала:
Уже гвоздём забита прочно дверь.
4.10.2000
4280 ПЕВЕНЬ I ВЕРАБЕЙ
Казаў квяцiсты певень вераб'ю:
«Вялiкi я, i у мяне ёсць крылы,
Як трэба, на адной назе стаю,
Лёс у мяне прывабны i шчаслiвы».
А шэры верабей яму ў адказ:
«Хоць я малы, ды мне палёт знаёмы,
А ты ўзлятаеш на кароткi час,
Вялiкi, i квяцiсты, i вядомы».
4.10.2000
4281
ПРИГОВОР ВРЕМЕНИ
Белая вьюга весенних садов
Быстро промчалась, как птица,
Приговор времени крут и суров:
Иней в висках серебрится.
Время пришло для холодных снегов,
В сердце есть место надежде,
Что и зимой не покинет любовь,
Будет греть нежно, как прежде.
6.10.2000
4282 ВСЕГДА В ПАМЯТИ
Пороша
лет уж многое закрыла
Или
надёжно спрятала в кусты,
Но
память филигранно сохранила
Родных
и близких милые черты.
Ни
слов сказать, ни посидеть уж рядом,
Давно
их принял мир совсем иной,
Смотрю
на милых виртуальным взглядом,
Ведь
в памяти они всегда со мной.
6.10.2000
4283 СЦЮЖА I ГАРАЧЫНЯ
Калi ў душы пануе сцюжа,
То адкрываеца сакрэт:
Чаму звычайнай стане
ружа,
I шэрым, нiбы мышка, свет?
Рамонак будзе лепей ружы,
Надвор'е – дзiўны цуд штодня,
Як духам, нiбы волат дужы,
Калi ў душы гарачыня.
6.10.2000
4284 ВЕЧНЫ
РУХ
Бяжыць кудысьцi хуткая рака,
За гарызонт спяшаюцца аблокi,
Дарэмна намагаюсь адшукаць
У вечным русе нейкi сэнс высокi.
I людзi шлях трымаюць ў небыццё,
На фiнiшы душа у цяжкай скрусе,
Не выключэнне з правiла жыццё,
Прырода ўся заўжды у вечным русе.
6.10.2000
4285 СТРУНА
РАДОСТИ
Радостные были времена,
От успехов – головокруженье,
Отзвучала радости струна,
Лопнула от перенапряженья.
Радоваться нужно не спеша,
Иногда с судьбою даже споря,
Чтоб страданья вынесла душа,
Коль печаль в неё придёт от горя.
6.10.2000
4286 СЧАСТЬЕ
ОТ ПРЕКРАСНОГО
На заре благое настроенье,
Нет дневной обычной кутерьмы,
Наблюдать приятно дня рожденье,
Когда он является из тьмы.
Звёздочки свой яркий блеск теряют,
И пылает, как пожар, заря,
Лучи солнца землю согревают,
Счастье от прекрасного даря.
7.10.2000
4287
ПАКАЛЕННЕ
Пападала асенняя лiстота,
Адзiн лiсток вiсiць ў галлi рудым,
Але яго турбуе адзiнота,
I ён жадае ў залаты кiлiм.
Пайшло ў нябыт шчаслiвае iмгненне,
I радасць, i натхненне, i любоў,
Калi ўжо пахавана пакаленне,
Калi адзiн жывеш да ста гадоў.
7.10.2000
4288 ПЕЧАТЬ
ПЕЧАЛИ
Златое детство, словно сон, прошло,
И молодость за горизонтом скрылась,
Легла печать печали на чело,
С годами снегом голова покрылась.
И не растает этот снег уже,
Года короной зимней увенчали,
Не только на челе, и на душе
От старости лежит печать печали.
7.10.2000
4289 СЕДЬМАЯ
ЗАПОВЕДЬ
Если сильно дьявол искушает,
От молитвы нет ему помех,
Значит, твёрдо Бог не возражает,
Неизбежным станет тяжкий грех.
Манят неизведанные дали,
Хочется судьбы совсем иной,
Запрещают многое скрижали,
Заповеди не сдержать седьмой.
7.10.2000
4290 ПЕЧАЛЬ
Отцвели и розы, и ромашки,
Пожелтела спелая трава,
Больше не поют, как летом, пташки,
Видна редко в небе синева.
И деревья без листвы, нагие,
Красоты, почти увядшей, жаль,
Дни ушли для сердца дорогие,
Осень привела с собой печаль.
8.10.2000
4291 СНЯГI
Хай абпякаюць моцна халады,
Шляхi завеi замятуць снягамi,
Надзея ёсць на лепшае заўжды,
Жаданая вясна не за гарамi.
Хай сэрца знемагае ад тугi,
Навала не працягнецца бясконца,
Збягуць вадой з душы яшчэ снягi,
Бо усмiхнецца ёй ласкава сонца.
8.10.2000
4292 АТРУТА
З чырвонай шапкай вельмi яркi мухамор
Казаў баравiку-суседу ў вочы:
«Ты непрыгожы, – прагучала,
як дакор,–
Падняць цябе не знойдзецца ахвочы».
Ды ад чароўнай, нават п'янлiвай, красы
Здарыцца могуць цяжкiя пакуты,
Здаецца, будзе смак лепш травеньскай расы:
Як ў мухаморы, шмат ў красе атруты.
8.10.2000
4293 ГОРЫ И
ДОЛИНЫ
Один ручей бежал с высоких гор
И убыстрял течение в теснине,
Другому больше нравился простор,
Спокойно тёк он по большой долине.
У каждого свой выбор и судьба,
Кого зовут высокие вершины,
Кому-то в тягость трудная борьба,
Им гор не надо, их влекут долины.
8.10.2000
4294 ПАГОНЯ
Час ляцiць або бяжыць, як конi,
Вабiць яго хуткая хада,
Не падставiш пад яго далонi,
Жвавы ён, як ў рэшаце вада.
Ад такой бязлiтаснай пагонi
Час iмклiвым робiць i жыццё,
Вельмi хутка кiне снег на скронi
I з сабой паклiча ў небыццё.
8.10.2000
4295 АБЫ-ЯК
Пагана, як цячэ нядрэнны гляк,
Хаця на iм палiва i арнамент,
Нiяк заўсёды лепш, чым абы-як,
Тым болей, калi робiцца фундамент.
Як не чапаць, а паглядзець здалёк,
Здаецца, непаганы ёсць парадак,
А як капнуць, ў
фундаменце пясок,
Бо абы-як быў зроблены пачатак.
8.10.2000
4296
КРОПЕЛЬКА ЦЯПЛА
Змярзаюць моцна рукi, вушы,
ногi,
I холад выклікае шмат турбот,
Але ў душы зусім няма трывогi,
Бяда, калi яе зацягне лёд.
Ад холаду ў душы растуць таросы,
Сапраўдная зiма ў яе прыйшла,
Каб змерзнуць цалкам не
было пагрозы,
Ёй трэба даць хоць кропельку цяпла.
9.10.2000
4297 ГЭТАК
БЫЛО
Нiхто не носiць ўжо цяпер лапцей,
I ступу не пабачыш ў кожнай хаце,
Не нараджаюць ў полi больш дзяцей,
За печчу не раскінулісь палацi.
Нiхто не тчэ начамi палатно,
Не палiць ў курадымнай лямпе газы,
Было нядаўна гэтак, ды яно
Сплыло, не мець каб ад яго абразы.
9.10.2000
4298 ДА
СПАДОБЫ
Мне да спадобы шум вакзала,
Рукзак вялiкi, як гара,
Кавалак печанага сала
Ў агнi рыбацкага кастра.
I вельмi шчырыя гаворкi,
Каб добры настрой зберагчы,
Яскравыя у небе зоркi
I плёскат рыбы уначы.
9.10.2000
4299
ГРАНИТНАЯ СКАЛА
Гранитная скала – всегда скала,
Как сталь, крепки первичные породы,
Но коль гора насыпана была,
Весенние её размоют воды.
Что может быть сравнимо со скалой?
Она крепка, красива и надёжна,
Большой дворец или же дом жилой
С успехом, без тревоги, строить можно.
9.10.2000
4300
ДОСТОИНСТВА И НЕДОСТАТКИ
Чудесный вид и аромат прекрасный,
От нежных чувств к ней многие глупы,
Однако есть вопрос совсем неясный:
Зачем же розе страшные шипы?
Достоинства. На них все очень
падки,
Несчастная чтоб не пришла любовь,
Неплохо бы увидеть недостатки,
Ведь не бывает розы без шипов.
10.10.2000