Анатолій Балуценка
4001 ДЗЕНЬ ДОБРЫ
Двухстрофны верш. Прыйшла яго пара,
Вагомей значна кожнае ў iм слова,
Страфы дзве – думак цэлая гара,
Для iх радкоў шмат не абавязкова.
Ўжо тры страфы пайшлi у небыццё,
У творчасцi этап прыходзiць новы,
Двухстрофны верш пачне сваё жыццё,
Кажу: «Дзень добры, верш васьмiрадковы!»
22.07.2000
4002 ЗАЛАТАЯ
МЭТА
Да мэты я iду крок за крокам,
Ды яе адсуваецца
фронт,
Ужо бачу жаданае вокам,
Ды зноў чысты зусiм гарызонт.
Хай мэты не крануся рукою,
Ды прыемна пабачыць здалёк,
Бо здаецца мэта залатою,
Да яе зноў раблю яшчэ крок.
22.07.2000
4003
ВИНОВАТА ПОЧТА
Любовью растревожила меня,
Земной поклон, любимая, за это,
Я письма шлю, не пропуская дня,
Но ни ответа нет, и ни привета.
Я по тебе теперь схожу с ума,
И, может быть, последствие чревато,
Уверен, написала бы сама,
Наверно, это почта виновата.
23.07.2000
4004 МОВЕ
ЖЫЦЬ
Не зразумець, палякi або немцы,
А можа ў госцi завiтаў iндус?
Здаецца, размаўляюць iншаземцы:
Гаворыць роднай мовай беларус.
Для навакольных мова – нiбы дзiва,
I кожнага ёсць цяжкая вiна,
Што арэал змяншаецца iмклiва,
Ды мове жыць, бо Богам нам дана.
23.07.2000
4005 ШЛЯХ
ЗНIЧКI
Не будзе сталым знiчкi шлях нiколi,
Бо хутка знікне выпадковы
след,
Не дачакацца знiчцы добрай долi,
Такой, як доля зорак i планет.
Не трэба лёс свой спалучаць са знiчкай,
Хоць ярка яна ззяе уначы,
Бо ў космасе пясчынцы невялiчкай
Свой яркi шлях не ўдасца зберагчы.
24.07.2000
4006
ЗАЛАТЫЯ САМАРОДКI
Мудрасць – залатыя самародкi,
Ёсць яна або зусiм няма,
Розум або доўгi, цi кароткi
Раздае прырода нам сама.
Мудрасцi за грошы не прыдбаеш,
Яна вольна ў краме не ляжыць,
Ворагаў з ёй толькi адшукаеш,
З ёй цiкава, але цяжка жыць.
24.07.2000
4007 СОЛНЦЕ
В ДУШЕ
Звёздочки ночь провожала,
Стало в округе светло,
Красное солнышко встало,
Нежное дарит тепло.
Радостно мне и прекрасно,
Что не замёрзну уже,
Счастье приходит, коль ясно
Солнышко светит в душе.
24.07.2000
4008 ПЕРВАЯ
ЛЮБОВЬ
Мне снятся Сожа берега,
И наяву их вижу даже,
Вокруг в меду цветов луга
Иль из песка златого пляжи.
Ведь это первая любовь,
Не смог её до дна всю выпить,
В душе имею чувство вновь,
Теперь родною стала Припять.
24.07.2000
4009 НIБЫ
ЗНIЧКА
Згарае знiчка за адно iмгненне,
А зоркi свецяць стала безлiч год,
Падзенне знiчкi – дзiўнае здарэнне,
Шлях знiчкi – смутны шлях
на эшафот.
Празмерна хто у свецкiм коле ззяе,
Як мода цалкам на яго
прайшла,
Раптоўна, нiбы знiчка, прагарае,
Ды ўспышка не дасць сталага святла.
24.07.2000
4010
КРАСИВЫЕ ЛИЦА
Смотрю с интересом на многих,
Когда отправляюсь я в путь.
Какие прекрасные ноги,
Какая чудесная грудь!
И хочется даже влюбиться,
Пока не посмотришь в глаза.
Но где же красивые лица,
Как солнечным утром роса?
25.07.2000
4011 ДАЖДЖЫ
ДУШЫ
Ад грукату у шыбы я не сплю,
Ад ўзрушанасцi спаць далей не буду,
Магутны летнi дождж абмыў зямлю,
Каб не было на ёй нi кроплi бруду.
Душу таксама здатны дождж абмыць,
Забрудзiцца каб не было пагрозы,
Не сорамна таму слязу пралiць,
Дажджы душы – ратуючыя слёзы.
25.07.2000
4012 КАРУНКI
ВОБЛАКАЎ
Воблакаў цудоўныя карункi
I блакiту цуд ўдалечынi,
Для душы такiя падарункi,
Што не трэба iншых анi-нi.
Кожны ўзор бясконца адмысловы,
Памiж iмi сцёртая мяжа,
За iмгненне зноў малюнак новы,
I пяе ад радасцi душа.
25.07.2000
4013 У
СВЕЦКIМ КОЛЕ
Расла раней на сметнiку пад плотам,
Таксама, як i iншая трава,
Адразу непрыкметная, i потым,
Як убiралась ў кветкi крапiва.
Ды куст яе разросся вельмi дужы,
Бо ў свецкiм коле ззяла крапiва,
Цвiлi на клумбе ў добрай глебе ружы,
I у яе паднялась галава.
26.07.2000
4014
ДЗIВОСНАЯ КАЗКА
Пра дзiва лепш мне казку раскажы,
Абрыдла вельмi горкая рэальнасць,
Бо ад яе туга i боль ў душы,
А ў казцы радасць ёсць i iдэальнасць.
Заўжды прашу мне казку расказаць,
Бо ў ёй пяшчота, i любоў, i ласка,
Станоўчыя пачуццi адчуваць
Дзiвосная дапамагае казка.
26.07.2000
4015
НАДВЯЧОРКI
Прыгожа надвячоркам над ракой,
На захадзе палоса залатая,
Цудоўны зачароўвае спакой,
Былiнкi нават ветрык не гайдае.
Душы спакой патрэбны – нiбы хлеб,
Дзень можа быць пакутлiвы i горкi,
Ды для яе найлепшая з патрэб –
Салодкiя, як цукар, надвячоркi.
26.07.2000
4016 ОГНИ В
НЕБЕСАХ
В небесах, словно чудо, огни,
Зажигает их красное солнце,
Если в тучах погаснут они,
Для пожара найдётся оконце.
Хорошо, если это восход,
Впереди целой жизни дорога,
Но закат коль огонь свой зажжёт,
То до ночи осталось немного.
26.07.2000
4017 КАРУНКI
СЛОЎ
Неба распляло свае карункi,
Аблачыны прыпынiлi бег,
I куды не глянь, ва ўсе кiрункi,
Яно стала чыстым, нiбы снег.
Можна з слоў свае карункi плесцi,
Бо здаецца думка з iх цанней,
Ды з карункаў ў пастку лёгка ўлезцi,
Лепш заўсёды гаварыць ясней.
26.07.2000
4018 РЫБНАЯ
ЛОЎЛЯ
Пачне кляваць – патрэбна падсякаць,
Не дапусцiць каб ў рыбнай лоўле хiбы,
Калi, пакуль больш заглыне, чакаць,
У вынiку застанешся без рыбы.
Калi i так ўсё добра у жыццi,
Ды хочацца ўсё роўна парыбачыць,
Каб большае i лепшае знайсцi,
I тое, што было, ёсць шанцы страцiць.
27.07.2000
4019 ДАБРО
АД ДАБРА
Як добра ўсё, заўжды прыйдзе пара,
Што iншае становiцца цiкава,
Тады дабра шукаюць ад дабра,
Iмкненне моцна вабiць, як навала.
I абароны ад яго няма,
Звычайны рэчаў стан руйнуюць смела,
Бо Ева грэх рабiла нездарма,
Як з дрэва забароненага ела.
27.07.2000
4020 ВЯСНОЙ
ПРЫЕМНЕЙ
Магутныя зялёныя лiсты,
Ды вельмi хутка стануць залатымi,
На дол спадуць ад ветру назаўжды,
I долi iх апынуцца благiмi.
Расцi яны iмкнулiся скарэй,
Лiст кожны – як старонка дзiўнай кнiжкi,
Вясной прыемней безлiч мець надзей,
Як толькi яшчэ покаюць пупышкi.
27.07.2000
4021 ЯК
ДАЖДЖЫ
Адшумелi дажджы, адшумелi,
Не прыносяць хмар болей вятры,
Толькi зоркi цяпер зiхацелi,
Ярка месяц свяцiў угары.
Выпадковая здатна абраза
Разлучыць i сяброў да пары,
Адшумiць, як дажджы, сварка з часам,
I памiрацца зноўку сябры.
28.07.2000
4022 ЧУЖЫ
ЛЁС
Тырчаць дзiды ялiн над прыгоркам,
I гуляе ў iх сонца прамень,
Ды хто побач расце, лёс iх горкi,
Бо ляжыць ад ялiн вечны цень.
Моцны хто, заўжды сонца хапае
Ад арэшнiку, кволых бяроз,
Бо сабе толькi шчасця жадае,
Не турбуе яго чужы лёс.
28.07.2000
4023
ВДОХНОВЕНИЕ
Рыбак и одновременно поэт,
Я в этот образ вжился с потрохами,
Ведь потому в садке и рыбы нет,
Что наполнять его люблю стихами.
Чтоб описать красу, не хватит слов,
Я каждый день имею с ней общенье,
Пускай не очень бойким будет клёв,
Зато приобретаю вдохновенье.
28.07.2000
4024
ДАВЕРЛIВАЯ МЫШКА
Чакала доўга кошка ля нары,
Ў якой жыла даверлiвая мышка,
«Выходзь, мы будзем добрыя сябры»,
Але хацела з'есцi яе нiшкам.
Як хтосьцi абяцае вельмi шмат,
Нiколi слоў не трэба браць на веру,
Казаў таксама мышцы горзны кат,
Загiнуць ёй прыйшлося ад даверу.
28.07.2000
4025 ОБИДА
От тяжести совсем не тяжело,
Все перегрузки полностью забыты,
Однако, через годы не прошло
Страданье от неправедной обиды.
Для тела нет значительных проблем,
Они проходят незаметно мимо,
Но для души иначе всё совсем,
Она и беззащитна, и ранима.
28.07.2000
4026 ИСТИНЫ
Истин много, к ним много дорог,
Может, смысл в том какой-то великий,
Но один только праведный Бог.
Почему же так много религий?
Не решается этот вопрос,
Ищут все своему Богу славы,
Он стоит, как могучий утёс,
Все всегда одновременно правы.
28.07.2000
4027 ПАМЯЦЬ
НАРОДА
Музей цудоўны ў Пiнкавiчах ёсць,
Хоць i няма сталiчнага раздолля,
Тут Якуб Колас быў зусiм не госць,
А працаваў настаўнiкам у школе.
Ўсё так, як i пры Коласе было,
Палешукi такiя ж i прырода,
Хоць шмат гадоў з часоў тых ўжо прайшло,
Ды збераглася памяць у народа.
28.07.2000
4028 ЦЯЖАР
Сагнулась яблынька, галлё аж да зямлi,
Яно амаль плакучае зрабiлась,
Але далей чым, тым цяжэй
плады былi,
I яблыня ад цяжару стамiлась.
Нялёгка мацi нарадзiць на свет дзяцей,
Iмкненне мець іх – лепшае у
свеце,
Яна стараецца, каб выраслi хутчэй,
Але цяжар прыносяць часам дзецi.
29.07.2000
4029 ЗАБЫТАЯ
Была у вiшнi кветка, нiбы дзiва,
Цудоўны вёў у будучыню шлях,
Жыццё бяжыць няспынна i iмклiва,
I вiшанька саспела на вачах.
Нiкому сябе з'есцi не давала,
Нямiлы той, другога не люблю,
Але на дрэве ссохла i упала,
Забытая усiмi, на зямлю.
29.07.2000
4030 ЦУД
Чаканне цуду, на яго надзея,
Заўсёды дадае жыццёвых сiл,
Душа iначай сумам
захварэе
I не прыдбае летуценных крыл.
Нiколi ёй не песціцца ў
нябёсах,
Не ўбачыць ветразi на караблi,
Не адчуваць красы ў ранковых росах,
А толькi блукаць вечна па зямлi.
30.07.2000
4031
ВЫШЭЙШАЕ ШЧАСЦЕ
Сама радасць ў жыццi не прыходзiць,
Яе трэба самому стварыць,
Заўжды справу такую знаходзiць,
Каб цiкавасць сабе падарыць.
А калi нешта вельмi цiкава,
Шчасце можна спантанна прыдбаць,
Ды вышэйшага шчасця праява:
Быць каханым i палка кахаць.
30.07.2000
4032 ПЛЁТКА
Як мора, хуткаплынная
рака,
На гладзi адбiваюцца аблокi,
Але не вельмi проста адшукаць,
Схаваны дзе сапраўдныя вытокi.
Абразу цяжка, як раку, стрымаць,
Але яе смакуюць так салодка,
Ды вымусiў выток пакутаваць,
Iдзе, як плынь ракi магутнай, плётка.
30.07.2000
4033 ВОСЕНЬ КАХАННЯ
Заўсёды непагадзь у жнiўнi,
То холад вернецца парой,
То пройдуць жудасныя лiўнi,
Зусiм iнакш было вясной.
Такая ж восень i ў кахання,
Але чыя у тым вiна?
Час смутку, час расчаравання
Не абяцала нам вясна.
31.07.2000
4034 ТЕРЗАНИЕ
Легко ведь душу покорить другую
И там найти пристанище своё,
Но коль увидишь сущность в ней гнилую,
Не очень просто выйти из неё.
Стремленья неприятностью чреваты,
Хоть повторять их бесконечно вновь,
Мешают лабиринты и преграды,
В терзанье превращается любовь.
31.07.2000
4035 ЛОЖЬ
Много истин, ещё больше лжи,
Непрерывно парит над землёю,
Хоть ужасна она для души,
От неё не закрыться бронёю.
Ложь – как бурный
большой океан,
Трудно взвесить её иль измерить,
Повсеместно тотальный обман,
Тяжело, когда некому верить.
31.07.2000
4036 ЛУЧШИЙ
МИР
Не в состояньи тот пылать любовью,
Душа чья, словно толстый вечный лёд,
Не любит сердце, лишь снабжает кровью,
Одна душа способна на полёт.
Любовь всегда – полёт под облаками,
И ветер тогда нежен, как зефир,
А говорить лишь хочется стихами,
Любовь способна сделать лучшим мир.
31.07.2000
4037 ЧУЮ I ПIШУ
Як ў сне або як ў летуценнi,
Iдзе прыдатных слоў падбор,
I за нязначныя iмгненнi
Ствараецца спантанна твор.
Спадаюць словы, нiбы з неба,
Дакладна у маю душу,
Над вершам працаваць не трэба,
Я чую словы i пiшу.
1.08.2000
4038
АРЫГIНАЛЬНАЯ КРАСА
Прыемна прыгажосцю любавацца,
Снягамi гор i зеленню далiн,
Ды лепшае, што можа спадабацца –
Краса арыгiнальная жанчын.
Але красы ёсць вельмi небагата,
За рэдкасць значна больш яе цана,
Ад ўзнёсласцi ў душу прыходзiць свята,
Удзячны, што спаткалася яна.
1.08.2000
4039 ДОЎГIЯ
НОЧЫ
Як вельмi да ласкi жаданай ахвочы,
I сэрца аб ёй забалiць,
У чэрвенi надта кароткiя ночы,
Што некалi нават любiць.
У снежнi заўжды занядбаная праца,
Бо дзень прабягае хутчэй,
Ды часу ёсць досыць, каб палка кахацца,
Няма лепей доўгiх начэй.
2.08.2000
4040 СТРАСТЬ
Полный страсти и смутных тревог,
Я, её красотою чаруем,
Удержать свои чувства не смог
И ожёг ей уста поцелуем.
И взаимность её повстречал,
Видно, лишними были тревоги,
Страсть я зря в заточеньи держал,
Ведь казалось, что все недотроги.
2.08.2000
4041
НЕИСПИТАЯ ОТРАДА
Прошло очарованье нежных слов
И радость от подаренного взгляда,
Угасла нерасцветшая любовь,
Пропала неиспитая отрада.
Кому за это предъявить укор?
Ведь было, словно в сказке, всё сначала,
Неясно совершенно до сих пор,
Где между нами кошка пробежала.
2.08.2000
4042 РАЗБЕГ
УТРА
Как в цирке, вокруг чудеса,
Всё в мире устроено мудро,
На каждой травинке роса,
Зажгло её дивное утро.
Ведь солнце поднялось уже
И в каждой травинке сияет,
Приятно всегда на душе,
Как утро разбег начинает.
2.08.2000
4043
КАМЕРТОН АСАЛОДЫ
Радасць ў душы, нiбы скрыпка, гучыць,
Час у жыццi непаўторны,
Калi душа, як нямы, замаўчыць,
Час насуваецца чорны.
Музыка льецца ў душы хай заўжды,
Як камертон асалоды,
Радасць дасць змогу унiкнуць бяды,
Здолець лягчэй перашкоды.
2.08.2000
4044 ХВАЛI
Пачуццi хвалямi бягуць,
I можа некалi здарыцца,
Што хвалi к берагу прыйдуць,
Аб скалы каб ушчэнт разбiцца.
Кахаць каб моцна, трэба штыль,
Бо бура падымае хвалi,
Каб ў шэразе жыццёвых мiль
Яны душу не хвалявалi.
2.08.2000
4045 ПРОБА ЗОЛАТА
Залатое лета красавала,
Шчодра даючы свае дары,
Ды яго, як быццам, не бывала:
Восень прытаiлась на двары.
Хаця крочыць восень
залатая,
Ды цудоўны настрой цалкам знiк,
Бо ўжо проба золата не тая,
Бо жыццё прабегла, як цягнiк.
3.08.2000
4046
ПРЫКМЕТА
Гады змяняюць месяцы iмклiва,
Як кошкiн крок, нягучны iхнi бег,
Агеньчыкi рабiна запалiла,
Наперадзе дажджы, мароз i снег.
Заўсёды на рабiнах ёсць прыкмета,
Як кроны снегам кветак замяло:
Падорыць ўдосталь ззяння сонца лета,
Блакiт у небе будзе i цяпло.
3.08.2000
4047 СОНЕЙКА
Ў ДУШЫ
Блiзка восень з нуднымi дажджамi,
Хутка непаметны час цячэ,
Хмары ў небе ходзяць табунамi,
А мне сонца хочацца яшчэ.
Няхай сонца затуляюць хмары,
Восень хай з дажджамi на мяжы,
Як вясной, ляцяць на крылах мары,
Калi ззяе сонейка ў душы.
4.08.2000
4048 ЛЮБОЎ
ДА РАДЗIМЫ
Хутка птушкi ў вырай адлятаюць,
На парозе цяжкая зiма,
Любую Радзiму пакiдаюць,
Бо пражыць магчымасцi няма.
Ляцяць буслы, лебедзi i гусi,
Каб не зведаць сцюжы i завей,
Хоць малы, жыве на Беларусi,
Бо Радзiму любiць, верабей.
4.08.2000
4049 БЫЛОЕ И
БУДУЩЕЕ
Я видел в жизни доброе и злое,
Познал любовь и ненависти боль,
Но это всё теперь уже былое,
Давно и плохо сыгранная роль.
Хочу, чтоб было в будущем прекрасно,
Чтоб ненависти не было и зла,
Ведь с ними жить прискорбно и ужасно,
Желаю, чтоб одна любовь была.
4.08.2000
4050 ЦУДОЎНЫ
ШЛЯХ
Нялёгкiя дзявочыя шляхi,
Але хадзiць прыемней iмi ўлетку,
Ад сцюжы у душы няма тугi,
I можна знайсцi папарацi кветку.
Ды як пазнаць цудоўны любы шлях,
Якi даць можа шчасця падарунак?
Iх шмат, i мiтусяцца ўсе ў вачах,
Да кветкi як ўзяць правiльны кiрунак?
4.08.2000
4051 РАННЯЯ
ВОСЕНЬ
Адзнакi восенi
прыйшлi,
Яны ўзнiкаюць без падману,
Стагi плывуць, як караблi,
У моры дзiўнага туману.
Як сядзе на душу туман,
У наваколлi знiкне просiнь,
Заные сэрца – як ад ран,
Калi раней прыходзiць восень.
5.08.2000
4052 ЗНIЧКI
Зоркi ярка свецяць, як
агаты,
Неба вераснёвае люблю,
Космас сваёй шчодрасцю багаты,
Сыпле россып знiчак на зямлю.
Радасць ад пясчынкi невялiчкай,
Многа мае iх яшчэ Сусвет,
I гараць, нiбы паходнi, знiчкi,
Каб сабою упрыгожыць свет.
5.08.2000
4053 СЧАСТЬЕ
НАСЛАЖДЕНИЯ
От дивной утренней зари
Всегда приходит в душу радость,
Она торжественно горит,
Даря волнующую сладость.
Рассвет мне нравится не зря,
Хоть есть иные увлеченья,
Горит прекрасная заря,
Давая счастье наслажденья.
5.08.2000
4054 НIБЫ
ДЫМ
Лiшняга нiколi не бывае,
I знiкае хутка, нiбы дым,
Шчасце сiняй птушкай адлятае,
Ад адных спяшаецца к другiм.
Бо яго у свеце надта мала,
Не хапае ўволю шчасця ўсiм,
Моцна не трымаецца трывала,
Без слядоў знiкае, нiбы дым.
5.08.2000
4055 ЕЩЁ НЕ
ВЕЧЕР
Промчалась жизнь за годом год,
День для души давал усладу.
Каким прекрасным был восход!
И полным грусти путь к закату.
Хотя волнует душу грусть,
Ведь задувать придётся свечи,
Идёт к закату путь, и пусть,
Как говорят, ещё не вечер.
5.08.2000
4056 ВЕРЛIБР
Душа павiнна мець якiя фiбры,
Ў радках зусiм мелодыi не чуць,
Калi паэт працуе у верлiбры,
Дае крынiца толькi каламуць.
Мо аўтар гэтак яву адчувае?
Мо хтосьцi да такога стылю звык?
Ды чытача свайго не паважае,
Не прачытаць, зламаецца язык.
5.08.2000
4057
ЗДРАДНIК НАЗАЎЖДЫ
Старацца трэба людзям дараваць,
Ёсць розныя у чалавека вады,
Ды ўчынкi ёсць, што след за iх караць,
Бо нельга выбачаць нiколi здрады.
Па духу здраднiк – здраднiк назаўжды,
Хаця ён усмiхацца будзе мiла,
Ды трэба ад яго чакаць бяды,
Гарбатых толькi выправiць магiла.
5.08.2000
4058
ДЕВЧОНКИ
Все девчонки – как лани
всегда,
Но коль сняты с диеты оковы,
Изменяет фигуру еда,
Разъедаются, словно коровы.
Посмотрите с оценкой на мам,
Разве вы быть хотите такими?
Хотя толстой, как печь, быть не срам,
Но флиртуют мужчины с другими.
5.08.2000
4059
ДОРОЖЕНЬКА
Веди меня, дороженька, веди,
Я больше не могу стоять на месте,
Быть может, счастье будет впереди,
Мне надоело быть с бедою вместе.
Хочу своё былое отряхнуть,
Ни капельки о нём не сожалею,
И отправляюсь без оглядки в путь,
Чтобы с любовью встретиться своею.
7.08.2000
4060 ТАНЧЭЙ
АДЧУВАННЕ
Ўначы выдатна чутны кожны гук,
Бо ноч пачуццi вельмi абвастрае,
Здаецца, чутна, як снуе павук,
Або праз брук травiнка прарастае.
Хоць бачна надта кепска без святла,
Але танчэй затое адчуванне,
Калi да закаханых ноч прыйшла,
I бачнае, i чутнае каханне.
8.08.2000
4061 ГУЗ
ЖЫЦЦЯ
Здараецца у творчасцi замiнка,
Калi жыццё наб'е вялiкi гуз,
Не хмара прыйдзе, толькi аблачынка,
Не хочацца прымаць у госцi муз.
Не хочацца нi музыкi, нi танцаў,
Тады спакой патрэбны перш-наперш,
Як гуз балiць, не выпадае шанцаў,
Каб напiсаць хаця б маленькi верш.
8.08.2000
4062
ПРОВЕРКА ЛЮБВИ
Принять решенье правильно – искусство,
Перепроверить нужно вновь и вновь,
Особенно, не дело коль, а чувство,
Иль кажется, иль крепкая любовь.
В любви не веский аргумент – признанье,
Всегда в признаньях кружева плели,
Любовь проверить может расстоянье,
Любовь иль крепнет, иль умрёт вдали.
8.08.2000
4063 ЧАС
ЧАРНАТЫ
Да спадобы спакой мець ў зацiшку,
Ды прыносяць вятры шмат нягод,
Заўжды дзёгцю, хоць малую лыжку,
Дадае лёс i ў травеньскi мёд.
Мёд быў жоўты, як яснае сонца,
I, здавалась: не будзе
бяды,
Лёс не можа быць добрым бясконца,
Перажыць трэба час чарнаты.
9.08.2000
4064 ДОБРЫ
СЛЕД
Абставiны магутней, чым жаданне,
Хоць будзе, нiбы ураган, парыў,
Як нават вельмі палкае
каханне,
Ды даляцець к яму не дасць лёс крыл.
I памiраюць, нiбы знiчкi, мары,
З рэальнасцю што былi на мяжы,
Але жаданняў радасныя чары
След добры пакiдаюць у душы.
9.08.2000
4065
ГЛЯДЗЕЦЬ У КОРАНЬ
Калi грымяць жахлiва перуны,
Як быцам бы з гармат страляюць танкi,
Няма ў страшэнным гуле iх вiны,
Бо вiнаваты хiтрыя маланкi.
Але, як цалкам чыстае ад хмар,
А толькi ў аблачынах белых неба,
Перун не зробiць жудасны удар,
Уважлiва глядзець у корань трэба.
10.08.2000
4066
НЕВЕДОМЫЕ СТЕЗИ
В любви нельзя предусмотреть пути,
Ведь много неизвестных у задачи,
С утра мог путь к венчанию идти,
А вечером пойдёт совсем иначе.
Так нелегко для девичьей души
Искать к мечтам неведомые стези,
Какой пойти, какую заглушить,
Нашла мечту ведь гриновская Дэзи.
10.08.2000
4067 ПЕРШАЯ
ВЯСНА
Забудуцца i боль, i
асалода,
Сцiрае ўсё, як быццам гумкай, час,
Але, калi здараецца нагода,
Былое, нiбы ява, ўзнiкне ўраз.
Гадамi запарушана карцiнка,
Майго кахання першая вясна,
Ды ўспомнiцца, як стрэнецца дзяўчынка,
Такая ж, як тады была яна.
10.08.2000
4068
КРЭПАСЦЬ НЕДАТЫК
Гучыць, як грозны прыгавар, загад:
Ўсю зброю скласцi, адчынiць вароты.
Як выкананне здзейснiцца наўрад,
То абыходзяць крэпасцi заўсёды.
Хто крэпасцi браць моцнай сiлай звык,
Што баранiць сябе не мелi змогi,
Калi сустрэне крэпасць недатык,
Застанецца без вабнай перамогi.
10.08.2000
4069 ТРИЖДЫ
НЕДОТРОГА
Защита мощной кажется вначале,
И не сдаётся крепость никогда,
Нет крепостей, которые б не пали,
Кончается иль хлеб, или вода.
Пред силой пасть – единая дорога,
Обороняться трудно вновь и вновь,
Пусть будет даже трижды недотрога,
Но покоряет крепости любовь.
11.08.2000
4070 НЕ РАДЫ
Пришла и стала у порога осень,
Войти в мой дом стремится без затей,
Я много приглашал и лет, и вёсен,
Не нужно мне непрошеных гостей.
Не приготовил я ещё наряды,
Чтоб бал осенний был бы праздник мой,
А осень видит: ей не очень рады,
Грозится ещё раз придти с зимой.
11.08.2000
4071 САЛОМКА
Дзе упадзеш, наперад невядома,
Сябе каб ад бяды абараняць,
З сабой заўжды павiнна быць салома,
Бо можна яе хутка разаслаць.
Хай будзе шлях тады занадта стромкi,
Цi выпадкова падвядзе нага,
Падкiнуць можна ўраз сабе саломкi,
I бокам пройдзе горкая туга.
11.08.2000
4072 ЖАХЛIВЫ
ВIР
Як шмат гадоў з ракой знаёмы,
Бо ў ёй купаешся штодня,
Сакрэты ўсе яе вядомы,
Дзе мелiна, дзе глыбiня.
Калi сваё не да спадобы,
I новы знойдзецца кумiр,
Адной, напэўна, хопiць спробы,
Папасцi каб ў жахлiвы вiр.
12.08.2000
4073 БЯДА
Слых добры – слухай песнi салаўя,
Як добры нюх, то нюхай водар ружы,
Глядзi, якая дзiўная зямля,
I пехатой iдзi, яшчэ як дужы.
Кахай, пакуль ў крывi гарачай рух,
Астыне кроў, i прыйдзе час суровы,
Пагоршацца i слых, i зрок, i нюх,
Але бяда, калi ў каханнi кволы.
12.08.2000
4074 СМАК
ПЛАДОЎ
Аднолькавыя кветкi па красе,
Антонаўка квiтнее або дзiчка,
Хаця плады цудоўныя не ўсе,
Але па кветках выбiраць ёсць звычка.
Прад кветкай на каленi стаць гатоў,
Дзяўчаты ззяюць, нiбы ў небе зоркi,
Ды водар кветак лепш, чым смак пладоў,
Бо прысмак можа быць занадта горкi.
12.08.2000
4075 КАРУНКI
КВЕТАК
Ў вясновы час квiтнее пышна сад,
Пялёстак белых дзiўныя карункi,
Ды кожнай кветцы прыйдзецца наўрад
Прапанаваць увосень падарункi.
Зруйнуе кветку ранiшнi мароз
Цi вецер, або iншая нагода,
Таму карункi кветак аж да слёз,
Што згiнулi заўчасна, вельмi шкода.
12.08.2000
4076 ВОЧЫ
ЮНАЦТВА
Жыццё няўмольна i няспынна крочыць,
Юнацтва ззаду засталiсь гады,
Ды ў памяці людзей
знаёмых вочы,
Што былi аднагодкамi тады.
Змянiлась ўсё, а вочы – як i былi,
Гляджу на сталых, ў росквiце жанчын,
Iх вочы, як ў люстэрцы, аднавiлi
Юнацтва сэрцу мiлы успамiн.
12.08.2000
4077 ВЯЛIКI
СЭНС
Жаданне цяжка зразумець,
Нялёгка вынiк растлумачыць,
Ды як душа пачне гарэць,
Парыў ўжо позна перайначыць.
Здаецца, што ганебны секс,
Мiнулага здарэння шкода,
Вялiкi у жаданнi сэнс,
Не робiць дурасцей прырода.
12.08.2000
4078
АГЕНЬЧЫКI Ў ВАЧАХ
Прыемна слухаць гукi дзiўных слоў,
I адчуваць магутнасць чаравання,
Бо словы пра вялiкую любоў
Брукуюць шлях да хуткага кахання.
Ды ненадзейны вельмi гэты шлях,
Хаця ён здольны ўзрадаваць i ўзрушыць,
Тады гараць агеньчыкi ў вачах,
Як тоеснымi цалкам стануць душы.
13.08.2000
4079 ЗОРКА
ВЕНЕРА
У золаце цудоўных зорак неба,
Ўсiх позiркам адразу не крану,
Для прыгажосцi iх багата трэба,
Ды выбiраю лепшую, адну.
Бо ёй пяшчоты болей i даверу,
Яна глядзiць ласкава на Зямлю,
Знаходзяць i сярод дзяўчат Венеру,
Прызначаны ёй словы: «Я люблю!»
13.08.2000
4080 РЭХА
КАХАННЯ
Каханне – для душы заўжды уцеха,
Хоць снег на скронi кiнулi гады,
Яно далёкай маладосцi рэха,
Але гучыць магутна, як тады.
Прыемна мець цудоўную украсу,
Як рэха, не знiкае ў небыццё,
Яно зусiм не падуладна часу,
Каханне вечна, пакуль ёсць жыццё.
13.08.2000
4081 НЯХАЙ
Няхай дарога будзе вельмi слiзкай,
Няхай няспынна
дождж халодны лье,
Няхай мэта не будзе вельмi блiзкай,
Ды радасна, калi душа пяе.
Як у анёла, вырастаюць крылы,
I не iснуе прыкрасцi нягод,
Iмпэту досыць i нястрымнай сiлы,
Каб да мэты дайсцi без перашкод.
14.08.2000
4082 МЫСЛИ О
ВЕСНЕ
Упал уже листок последний с клёна,
Пожар осенний, отпылав, угас,
И без листвы осиротела крона.
Как пережить тяжёлый в жизни час?
Белугой плакать и грустить не надо,
Ведь почки есть, они в глубоком сне,
От листьев молодых придёт отрада,
Пусть согревают мысли о весне.
14.08.2000
4083 ПАГРОЗЫ
Прыгожы снег, ды лютыя марозы,
Хоць вабяць травы, спёка робiць глум,
У радасцi заўсёды ёсць пагрозы,
Што недзе прыхаваны яшчэ сум.
Дабро i зло таксама ходзяць разам,
I нельга iх нiколi раз'яднаць,
То вырвецца адно наперад з часам,
Другое потым зможа абагнаць.
14.08.2000
4084 ЧАРОЎНЫ
ЛIХТАР
Як таз медны, месяц поўны
Лёг спачыць на дах,
Быццам бы лiхтар чароўны,
Асвятляе шлях.
Хоць зусiм святло не грэе,
Да бачней карчы,
Сэрца дзiўна весялее,
Як iдзеш ўначы.
14.08.2000
4085
АПРАНУТАЯ ДУМКА
Гляну вокам цi ў думках адзначу,
Цi струна загучыць у душы,
I тады мая думка, няйначай,
Апранаецца хутка ў вершы.
Падбiраюцца рыфмы i словы,
Каб мне тэмы прыйшлi, не прашу,
Заўжды верш выдаецца гатовы,
Толькi я на паперы пiшу.
14.08.2000
4086 СЛАДКИЙ
ВЕЧЕР
Пусть будет вечер сладким, словно мёд,
Прижмись ко мне, и станет нам теплее,
Неясно, что нам утро принесёт,
Ведь говорят, что утро мудренее.
Ждёт утром нас горячая любовь
Иль, может быть, совсем иные встречи,
Чудесный мёд сейчас хочу пить вновь,
Пусть будет сладким этот дивный вечер.
14.08.2000
4087 СВАЕ
ТАЯМНIЦЫ
Я ад сябе схаваю таямнiцу,
Хоць толькi асабiстая яна,
Ды ў думках нават хай не паўтарыцца,
З ёй разам згiне i мая вiна.
Заўсёды вады ёсць у маладосцi,
Бо п'еш не з чыстых, як сляза, крынiц,
Калi душу хвалюе надта штосьцi,
Сваiх не трэба ведаць таямнiц.
14.08.2000
4088
ЗАСТЫВШАЯ ТИШИНА
Молчит гитарная струна,
И громко слов никто не скажет,
Вокруг застыла тишина,
Что больно ухо режет даже.
Ведь тишина висит не зря,
И ни малейших нет сомнений,
Взошла ещё одна заря,
На свет родился новый гений.
14.08.2000
4089 НАШЫ
ДУМКI
Шануем думкi больш ўсяго свае,
Чужыя, нiбы дым, праходзяць мiма,
Як хто iх безкаштоўна аддае,
Аддаць ўсё роўна проста немагчыма.
Але iснуе думак першы клас,
Хаця на iх i вельмi малы попыт,
Заўжды чаруюць нашы думкi нас,
А лепшыя у тых, чый большы вопыт.
14.08.2000
4090
ЛИСТОПАД
Нас закружил листопад,
Листья свой танец танцуют,
Я говорю невпопад,
Губы зовут и волнуют.
Я очарован тобой,
Полный любви и тревоги,
Дивный ковёр золотой
Стелет нам ветер под ноги.
15.08.2000
4091 СОНЕЙКА
I ПРЫГАЖОСЦЬ
Добра, калi сонейка высока,
Ветрык спiць, не гойдае галiн,
Прыгажосць адзначыць здатна вока
I прыроды дзiўнай, i жанчын.
Як на захад сонейка збягае,
Вецер дзьме, ў душу прыносiць злосць,
I пачуццяў ўжо не выклiкае
Нават прыгажунi прыгажосць.
15.08.2000
4092
ЗАЧАРСТВЕЛЫЯ ДУШЫ
Няма слыху, хоць наяве вушы,
Вочы ёсць – адсутнiчае зрок,
Ўсё таму, што зачарствелi душы,
I святла няма ў iх, толькi змрок.
Боль чужы нiколi не адзначаць,
Тыя, шанаваць сябе хто звык,
Кволых i няшчасных не пабачаць,
Не пачуюць аб ратунку крык.
15.08.2000
4093
НЯПРОСТЫ ЛЁС
Ўсе тыя, што няпросты лёс спаткалi,
Ўвесь час за шчасце ў цяжкай барацьбе,
I дзень, i ноч аб бераг б'юцца хвалi,
Руйнуючы i бераг, i сябе.
Спакою даць не здатны ураганы,
Якiя вецер жудасны прынёс,
Змяняць заўсёды трэба лёс паганы,
Бо скалы не разбурацца ад слёз.
16.08.2000
4094
ПРЕКРАСНЫЕ ОЧИ
Серы, как лунные ночи,
Светится ласкою взгляд,
Очи, прекрасные очи
Мне о любви говорят.
Слов сокровенных не надо
Тем, кто взаимно влюблён,
Если любовь – как громада,
Бьются сердца в унисон.
16.08.2000
4095 МЕДНЫЯ
ТРУБЫ
Прайшоў суровы шлях, агонь, ваду
У вынiку няма чым ганарыцца,
Не дасягнуў жаданую мэту,
Яна часамi i дагэтуль снiцца.
Мэта не засталась ўдалечынi,
Хоць не прайшоў праз медныя я трубы,
Ды не шкадую страчаныя днi,
Яны мне i цяпер бясконца любы.
16.08.2000
4096 IДЭАЛ
Курыца лепш намалюе лапай,
Што мазок – адразу iдэал,
Палатно запэцкаць фарбай абы,
Так шэдэўры нараджаў Шагал.
Як мастак высокага гатунку
Нават свой напрамак адшукаў,
Хай пакажа здатнасць ў тым кiрунку,
Як ў свой час Да Вiнчы маляваў.
16.08.2000
4097
САПРАЎДНЫ IДЭАЛ
Верш наш катавалi, тым не меней,
Ён жыве, хаця пакутаваў,
Бо заўсёды ёсць паэтаў жменя,
Верш якiх – сапраўдны iдэал.
Лепш шляхоў шукаць занадта вузкiх,
Плыням ўсiм дасць месца сваё час,
Пушкiн – вечны iдэал у рускiх,
I Грахоўскi – iдэал у нас.
16.08.2000
4098
ГАЛОЎНАЕ
Ў жыццё прыходзяць цяжкiя мiнуты,
Аб iх паэты пiшуць зноў i зноў,
Асноўнае – не ўласныя пакуты,
Галоўнае – пачуццi чытачоў.
Слоў аб сабе хай будзе ў вершы мала,
Iнакш да твора прыйдзе шмат пагроз,
Галоўнае, каб публiка чытала
I бачыла у вершах ўласны лёс.
16.08.2000
4099 РЭСУРС
КАХАННЯ
Сваiм каханнем можна ганарыцца,
Ды часам гонар – шлях пустых
надзей,
Яшчэ каханне здатна паўтарыцца,
Але iмпэт i моц яго слабей.
Лёс можа стаць звычайным i суровым,
Калi на паўтарэнне выбраць курс,
Каханне будзе, як заморыш, кволым,
Бо мае яно пэўны свой рэсурс.
17.08.2000
4100 КРОКI
ВОСЕНI
Вецер хмары прыганяў здалёк,
Каб яны грымелi перунамi,
I зрабiла восень першы крок:
Пралiлась халоднымi дажджамi.
I ў жыццё прыходзiць сумны час,
Бо гады збягаюць, як аблокi,
Летняю парой адчуеш ўраз,
Што упарта восень робiць крокi.
18.08.2000