Анатолій Балуценка
4107 ЧАМУ?
Не можа быць
магутнаю дзяржава,
Хоць вельмi
многа у яе зямлi,
Калi ў яе
мазгоў занадта мала,
Нiкчэмныя пасады занялi.
Ў семнаццатым мазгi закатавалi,
I ў трыццаць
сёмым голавы знялi,
Саюз прапаў, i
за мяжу сплывалi,
Таму, на жаль, i тонуць караблi.
19.08.2000
4426 КРАСНОЕ
РУБИЩЕ
Не выбирается судьба,
Кому какая повстречалась,
Рубища красного тропа
В душе у каждого осталась.
Советов нет уже давно,
Благодарим за это Богу,
Но смотрим в мир через окно,
Никак не выйдем на дорогу.
1.11.2000
4562 НЕ ЛЯЦIМ
Ўзлятаюць птушкi
пад аблокi,
Прыродай дан iм
дзіўны дар,
Палёт iмклiвы
i высокi –
Ўсё роўна леў прыроды
цар.
Хоць дрэнны зрок
i чуе слаба,
Ды iклы
пагнiлi зусiм,
А ўлада люба для сатрапа,
Таму i ў
неба не ляцiм.
15.11.2000
4603 ШЛЯХ ДА
ЗГУБЫ
Калi ёсць талент,
веды i жаданне,
Яны заўсёды – цяжкая вiна,
Ад iх
пакута i расчараванне,
Няма шляху – наперадзе сцяна.
Заўжды чужыя поспехi нялюбы,
Падрэжуць крылы i
закрыюць рот,
Без талентаў адкрыты шлях да згубы,
Без крыл нiколi
не ўзляцiць народ.
20.11.2000
4689
ПЕРАБУДОВА
З вятрамi
дакарэнных перамен
Прыходзiць ураган заўжды, няйначай,
I нельга ўстаць
ў натомленых кален,
Лес болей не шумiць,
а горка плача.
Ляцяць сукi, карэнне
жылы рве,
Бо звыклая змяняецца
аснова,
Iснуе толькi лес, а не жыве,
Сякеры горш яму перабудова.
2.12.2000
4793 ПАМЫЛКА
Як памылiўся
ў выбары дарогi,
Трывожна загучыць бяды набат,
Саб'еш на камянiстых
сцежках ногi,
Але вяртацца прыйдзецца назад.
Мёд вабіў, а сустрэлась журавiна,
Ды страчана дарэмна безлiч год,
Бяда, калi
памыліцца краiна,
Няшчасным будзе доўгi час народ.
23.12.2000
4925 ЦЁМНЫЯ
НОЧЫ
Цяжкiя, доўгiя, цёмныя ночы,
Холаду льецца струмень,
Нават не трэба мець позiрк
прарочы:
Прыйдзе яшчэ светлы дзень.
Будзе утульна, прыемна i гожа,
Як ў еўрапейскiх
краях,
Цемру працяглую як пераможа
Наша Пагоня i Сцяг.
13.01.2001
4931 НА ЧУЖЫМ КАНI
На каленях стаялi ўвесь
час,
Продкi крочылi ў
бiтвах да славы,
Цяпер справа датычыцца нас,
Не жадаем уласнай дзяржавы.
Зноў заходнi
стварыць хочам край,
Ў хамуце хадзiць з сцёртаю
шыяй,
На чужым канi ўехаць у рай,
Быць адзiнай
вялiкай Расiяй.
14.01.2001
4932
КАЛГАСНЫ ВIР
Прыйшоў зусiм
iнакшы час,
Рабiць сваёй не хочам справы,
Не хочам руйнаваць
калгас,
Агульнай хочацца дзяржавы.
Бо працавiтых
больш няма,
Iх гены – ў лагернай Сiбiры,
Уласнасць раздаюць дарма,
Ды красцi
лепш ў калгасным
вiры.
14.01.2001
Апошні
верш тэмы Home Page Змест